Στους δύο γιους
Δυο γιους μου χάρισες, θεέ, δυο άστρα, δυο φεγγάρια, δυο ήλιους ολόλαμπρους και δυο κρυφά καμάρια!
Το ' να το λεν Χαράλαμπο και τ' άλλο Παναγιώτη, στο ένα λάμπει η χαρά και στ' άλλο λάμπει η νιότη!
Το φως του έλαμψε παντού, σ' Ανατολή και Δύση, στον Καναδά, στην Αφρική, στη Λόντρα, στο Παρίσι!
Καμάρι τα 'χει το χωριό, στολίδι η γειτονιά μου, αυτά τα δύο τ' αστέρια μου και τα καλά παιδιά μου!
Κι εγώ η μάνα η περήφανη στη γη δεν περπατάω, στον ουρανό, στα σύννεφα με τα πουλιά πετάω!
Γεννήθηκα το 1919 στο χωριό Ελληνικό Ιωαννίνων, ο πατέρας μου ήταν δάσκα- λος και μετά έγινε Παππάς, αλλά ήταν πολύ φτωχός και δεν είχαμε χωράφια και είμασταν έξη αδέρφια, 4 κορίτσια και 2 αγόρια... Τον πατέρα μου τον θυμάμαι πάντα με τον κασμά στην πλάτη και τη μάνα μου να έρχεται με ξύλα στα Γιάννινα και να μας φέρνει ένα μπουκάλι λάδι... Εγώ παντρεύτηκα το ΄42, ο άντρας μου από το χωριό μου ήταν αλλά δούλευε στον Πειραιά στους αλευρόμυλους του Αγίου Γεωργίου. Ήταν και στο ΕΑΜ, στην Εθνική Αντίσταση, και το '45 έφυγε μόνος του για τον Πειραιά, εγώ ήμουν έγκυος στο πρώτο μου το παιδί και το γέννησα στις 2 Απρίλη το 146 στο χωριό. Ο άντρας μου ήρθε τον Αύγουστο το ΄46, κουτσός με το μπαστούνι και συνταξιούχος με 300 δραχμές το μήνα... Το ΄48 γέννησα και το δεύτερο παιδί, το δεύτερο γιο, αλλά το ΄49 άρχισε να πονούν και μουδιάζουν τα χέρια και πόδια του άντρα μου. Του λέγαν εδώ οι γιατροί να πάει στην Αθήνα να κάμει γενικές εξετάσεις, αλλά δεν είχαμε ούτε τα εισιτήρια και τελικά πήγε το '50 στην Αθήνα και πάλι μόνος του και γυρίζοντας έμεινε στην αναπηρική καρέκλα 10 χρόνια... Το '60 στις 10 Μάη πέθανε πονεμένος και πικραμένος που άφησε πίσω γυναίκα και μικρά παιδιά... Πολλές φορές μου έλεγε, όταν πεθάνω εγώ τα παιδιά μου θα πάρουν κακό δρόμο..., πού είναι τώρα να τα δει; γιατί δεν μου είχαν το φόβο... Πού είναι τώρα να τα δει, παντού και πάντα με υποτροφίες και σήμερα είναι καθηγητές Πανεπιστημίου! Εδώ στα Γιάννινα, άρχισα να γράφω τ΄ απομνημονεύματα, να γράφω την Οδύσσεια όχι σε μια σελίδα αλλά σε διακόσιες, μετά το γύρισα στον ποιητικό λόγο και το 184 δημοσίευσα την πρώτη μου συλλογή με τον τίτλο «Βιώματα» και τη δεύτερη το '86 με τον τίτλο «Και επί γης Ειρήνη». Το '84 έγινε και το ΚΑΠΗ και το '85 έπαιξα το πρώτο θέατρο «Το παράθυρο» του Νίκου Πολίτη και το 86 το δεύτερο τον «Κομματάρχη» του Γκοτζούλα, το 87 πήρα μέρος στην ταινία «Τα παιδιά της Χελιδόνας», το ΄88 στην ταινία του Πανουσόπουλου «Μ΄ αγαπάς;» και το 189 στον «Λούσια». Βραβεύθηκα για τις ζωγραφικές μου συνθέσεις που κοσμούν πολλά ιδρύματα της πόλης. ΦΑΙΔΡΑ ΝΟΥΤΣΟΥ