κόκκινη σημαία στο εξώφυλλο και οι ιριδωτές για τις οποίες μιλάει αυτό το βιβλίο, είναι τα απτά σημάδια των διαφορετικών τρόπων με τους οποίους συμμετέχει κανείς σε αυτό που ανέκαθεν θεωρείται σαν στράτευση. Έχουν αλλάξει τα ονόματα, οι αξίες, οι πρωταγωνιστές, όμως πάντοτε ο κόσμος σώζεται χάρη σε κάποιους-ες που πηγαίνουν κόντρα στην πορεία του, αντιλαμβανόμενοι τα δεινά του και αγωνιζόμενοι να μην επέλθουν άλλα μεγαλύτερα. Στο παρόν κείμενο συζητούνται ο Παύλος εκ Ταρσού και ο Σαιν Ζυστ, οι μυστικιστές και μηδενιστές συνωμότες, το μεγαλείο, η αθλιότητα και ο τρόμος της μπολσεβίκικης στράτευσης. Διερευνώνται οι μορφές του μαρτυρίου, της πειθαρχίας και της αποσκίρτησης. Και με αφορμή την εμφάνιση και τη δράση του κινήματος ενάντια στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, τίθεται το ερώτημα κατά πόσο η νέα κατηγορία του ακτιβισμού επαναλαμβάνει ή ξεπερνά τις πρότερες μορφές πολιτικής εμπλοκής και οργάνωσης, και βασικά κατά πόσο υφίσταται μια στράτευση του "κοινού" αλλά και πώς ανιχνεύεται στο πλαίσιο της δυναμικής των κινημάτων του ανταγωνισμού. Αφού το ουράνιο τόξο των σημαιών μαρτυρά την αμείωτη ενικότητα των πολλών, αλλά θέτει και το ζήτημα της διαμόρφωσης ενός ριζοσπαστικού πλήθους.