Όταν ο Μπρεχτ ανεβαίνει στη σκηνή στις 30 Οκτωβρίου του 1947 στην Ουάσινγκτον, μπροστά στην Επιτροπή (κατά των) Αντιαμερικανικών Ενεργειών, δεν είναι ο ήρωας-μάρτυρας. Δεν έχει στα χέρια του το κείμενο του έργου. Δεν προσπαθεί να αποδείξει την αθωότητά του απέναντι σε παράλογες κατηγορίες. Δεν έχει τραγικό τέλος γιατί δεν υπάρχει τραγική κατάσταση. Υπάρχει η εξουσία, η διαχείρισή της και οι συνέπειές της. Και αυτό είναι μια κοινωνική σχέση.
Για τριάντα λεπτά, όσο διαρκεί αυτή η παρωδία ανάκρισης, ή η αλληγορία για την ανοησία της γραφειοκρατίας και τον βαρβαρικό παραλογισμό της εξουσίας, ο Μπρεχτ αποκαλύπτει την εξαιρετική πολυπλοκότητα των κοινωνικών σχέσεων και τη διαρκή μεταβλητότητά τους. Αποκαλύπτει ότι η κωμική, η σκωπτική στάση απέναντι στα πράγματα μπορεί να απομυθοποιήσει αποτελεσματικότερα τόσο τη δύναμη της εξουσίας όσο και τον ρομαντισμό του ήρωα. (Από την Εισαγωγή της έκδοσης)