Πρόλογος, τοῦ José Saramago
Εἰσαγωγὴ
1. Ἡ Σοὰ ἀνήκει σὲ μᾶς (σὲ μᾶς τοὺς μὴ μουσουλμάνους)
2. Τὸ δικαίωμα στὴν ἐπιστροφὴ (τοῦ ἀποικιακοῦ) Τὸ «στρατόπεδο τῆς εἰρήνης» καὶ οἱ Γάλλοι χορηγοί του
3. «Χρειάζεται πολὺ σκότος καὶ φιλαυτία » Ἄμος Οζ, Ιστορία ἀγάπης καὶ σκότους: ναρκισσισμὸς καὶ Δύση
4. « Δὲν θέλω νὰ ξέρω τὰ ὀνόματά τους» Περὶ τοῦ μίσους τῆς Ἀνατολῆς: Ο Α. Μπ. Γιεοσούα καὶ ἡ ντροπή νὰ εἶσαι σεφαραδίτης
Σὰν συμπέρασμα.« Μιὰ ἐξόριστη σκέψη ἀπὸ τὴν ᾿Ανατολή σχετικὰ μὲ μιὰ πολωνέζικη ρέγκα »
Υπάρχει μια πολύ στενή σχέση ανάμεσα σε εκείνους που αυτοαποκαλούνται «στρατόπεδο της ειρήνης» στο Ισραήλ και στους ομολόγους τους της ευρωπαϊκής Αριστεράς. Το βιβλίο αυτό ρίχνει αλύπητα φως στη σχέση τους, που είναι ιδιαίτερα έντονη στο πεδίο της λογοτεχνίας. Αναλύει την υποδοχή στην Ευρώπη των έργων του Άμος Οζ, του Α. Μπ. Γιεοσούα και του Νταβίντ Γκρόσσμαν, διερευνά τον τρόπο με τον οποίο οι συγγραφείς αυτοί μεταμφιέζονται σε ανθρώπους που προωθούν την ειρήνη και τους λόγους που η κριτική ανταποκρίνεται με τέτοιον ενθουσιασμό. Δείχνει ότι οι Ισραηλινοί διανοούμενοι –οι περισσότεροι είναι ασκεναζίμ, εκκοσμικευμένοι και υποστηρικτές των Εργατικών– θεωρείται από τους αντίστοιχους στην Ευρώπη ότι ανήκουν στους «δικούς μας», φτάνει να μένουν πάντα εκεί μακριά, στην Ανατολή. Αντίστοιχα, οι ίδιοι Ισραηλινοί διανοούμενοι νοιάζονται πρωταρχικά να ανήκουν –ή να φαίνεται ότι ανήκουν, πάση θυσία– στην ευρωπαϊκή ιντελλιγκέντσια. Αντικειμενικά, αυτό που έχουν κοινό είναι ο φόβος και το μίσος για την Ανατολή.