Οι ντιτζέι. Οι εμσί. Οι γραφείς. Οι μπιγκέρλ και οι μπιμπόι. Τα μπρέικ και τα σαμπλ. Οι ρίμες και τα λογοπαίγνια. Οι ταγκιές και τα μιούραλ. Το φούτγορκ και τα πάουερμουβ. Τα πικάπ. Τα μικρόφωνα. Τα σπρέι. Το τσιμέντο. Το γκέτο. Το Μπρονξ και το Κόμπτον. Οι συμμορίες με τα τζάκετ. Τα ραφτά και τα ρόκερ. Τα φαρδιά παντελόνια και τα φουσκωτά μπουφάν. Οι τσαμπουκάδες με την αστυνομία. Οι κλίκες. Το στιλ ως ανυπακοή. Τα πάρτι στη γειτονιά. Τα μπουμ-μποξ και ο οργανωμένος θόρυβος. Το μπιτμπόξ. Η αδρεναλίνη των μπατλ. Η μυσταγωγία των σάιφερ. Το φουριόζικο φριστάιλ. Η τέχνη της ομοιοκατάληκτης προσβολής. Τα σκιλζ. Η λόξα για δόξα. Τα γκάνγκστα ραπ και τα φεμινιστικά ραπ. Η θεωρία των σπασμένων τζαμιών και ο πόλεμος ενάντια στο γκραφίτι. Η δαιμονοποίηση της ραπ. Το άγριο στιλ και ο πόλεμος των στιλ. Η μορφωσκέδαση και το τρομοκρατόραμα. Οι προφήτες της οργής.
Δεκαπέντε κείμενα για το χιπ χοπ.
Δεκαπέντε κείμενα για την τέχνη του πολυεθνικού προλεταριάτου.
Δεκαπέντε κείμενα για την κουλτούρα μας.
Απόσπασμα από τον πρόλογο της έκδοσης:
Όσες και όσοι συνέβαλαν στη γέννηση και στην ανάπτυξη του χιπ χοπ τη δεκαετία του 70 ήταν νέοι άνθρωποι που ο αμερικανικός καπιταλισμός είχε πετάξει στον πάτο του κοινωνικού βαρελιού. Σε πείσμα των πολιτικών αποκλεισμού και εγκατάλειψης, επιχείρησαν μέσω της τέχνης και της παρουσίας τους στον δημόσιο χώρο να ανατιμήσουν τόσο τους εαυτούς τους όσο και συνολικά την κοινότητά τους. Η κουλτούρα τους ήταν γι αυτούς πρωταρχικής σημασίας, καθώς τους συνέδεε με τη φυλετική και ταξική τους ιστορία, με τους πολιτικούς αγώνες των προγόνων τους αλλά και με πολιτιστικές παραδόσεις αιώνων. Αποκλεισμένη από τις νόμιμες οδούς απόκτησης κοινωνικού κύρους και υλικού πλούτου και μεγαλώνοντας σε ένα περιβάλλον που της υπενθύμιζε διαρκώς και σε όλους τους τόνους ότι η δημιουργικότητα, οι γνώσεις και οι ικανότητές της ήταν για πέταμα, η πολυεθνική νεολαία της Νέας Υόρκης παρήγαγε τις δικές της κοινότητες, τη δική της κουλτούρα, τα δικά της τραγούδια, τους δικούς της χορούς, τους δικούς της τρόπους διασκέδασης, το δικό της λεξιλόγιο, τους δικούς της ηθικούς κώδικες.
"Το χιπ χοπ ήταν η οριστική κατάληξη μιας γενιάς δημιουργικών ανθρώπων καταπιεσμένων από την πραγματικότητα της στέρησης." (KRS-One, εμσί)
- "Όταν ήμουν μικρή αναρωτιόμουν με ποιον τρόπο μπορούσε ένα μαύρο κορίτσι της ηλικίας μου να ακουστεί σ' όλο τον κόσμο. Έπρεπε να μάθω να ραπάρω." (MC Lyte, εμσί)
- "Το γκράφιτι είναι παράνομη τέχνη. Όταν εκπαιδεύουμε τους άλλους γκραφιτάδες, δεν εκπαιδεύουμε καλοτεχνίτες πώς να εκθέτουν σε μουσεία. Εκπαιδεύουμε εγκληματίες. Εκπαιδεύουμε πιτσιρίκια πώς να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους και να βγουν εκεί έξω και να βάψουν έναν τοίχο ή ένα τρένο σαν να μην υπάρχει αύριο, κάτι που δεν θα τους προσφέρει τίποτα πέρα από φήμη μεταξύ των υπόλοιπων βανδάλων και εγκληματιών." (Lady Pink, γραφέας)
- "Το χιπ χοπ σού μαθαίνει πώς να επιβιώσεις." (Btwins, μπιμπόι)
Οι ντιτζέι. Οι εμσί. Οι γραφείς. Οι μπιγκέρλ και οι μπιμπόι. Τα μπρέικ και τα σαμπλ. Οι ρίμες και τα λογοπαίγνια. Οι ταγκιές και τα μιούραλ. Το φούτγορκ και τα πάουερμουβ. Τα πικάπ. Τα μικρόφωνα. Τα σπρέι. Το τσιμέντο. Το γκέτο. Το Μπρονξ και το Κόμπτον. Οι συμμορίες με τα τζάκετ. Τα ραφτά και τα ρόκερ. Τα φαρδιά παντελόνια και τα φουσκωτά μπουφάν. Οι τσαμπουκάδες με την αστυνομία. Οι κλίκες. Το στιλ ως ανυπακοή. Τα πάρτι στη γειτονιά. Τα μπουμ-μποξ και ο οργανωμένος θόρυβος. Το μπιτμπόξ. Η αδρεναλίνη των μπατλ. Η μυσταγωγία των σόιφερ. Το φουριόζικο φριστάιλ. Η τέχνη της ομοιοκατάληκτης προσβολής. Τα σκιλζ. Η λόξα για δόξα. Τα γκάνγκστα ραπ και τα φεμινιστικά ραπ. Η θεωρία των σπασμένων τζαμιών και ο πόλεμος ενάντια στο γκράφιτι. Η δαιμονοποίηση της ραπ. Το άγριο στιλ και ο πόλεμος των στιλ. Η μορφωσκέδαση και το τρομοκρατόραμα. Οι προφήτες της οργής.
Δεκαπέντε κείμενα για το χιπ χοπ.
Δεκαπέντε κείμενα για την τέχνη του πολυεθνικού προλεταριάτου.
Δεκαπέντε κείμενα για την κουλτούρα μας.