Αντί προλόγου
Η μπροσούρα αυτή του Τρότσκι για την κουλτούρα και την τέχνη δημοσιεύτηκε τον Σεπτέμβρη του 1923. Από τότε μέχρι σήμερα έχουν συμβεί συνταρακτικά γεγονότα και στην ταξική πόλη παγκόσμια και στη κοινωνική κινητικότητα των εργατικών μαζών. Σήμερα από πολλούς «αριστερούς» διανοούμενους θεωρείται ξεπερασμένος ο πολιτικός όρος προλεταριάτα. Άλλοι τείνουν και πιστεύουν ότι η αλλοτρίωση και η ένταξη συνειδητά των εργαζομένων στο λεγόμενο «λαϊκό καπιταλισμό» έχει δημιουργήσει τέτοιες προϋποθέσεις, οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές, ώστε η εργατική τάξη να θεωρεί σαν κάτι φυσικό την εκμετάλλευσή της!!
«Μαρξιστές» κοινωνιολόγοι έχουν προσδιορίσει την διάταξη των κοινωνικών στρωμάτων και την κοινωνική πυραμίδα της εκμετάλλευσης σαν κάτι το πραγματικό γεγονός. Σήμερα αυτοί οι κύριοι χρησιμοποιώντας, τον θετικισμό, τον ωφελιμισμό, αλλά και τον καντιανισμό μιλάνε και αναφέρονται σε κοινωνικά στρώματα και όχι στην κλασσική μαρξιστική διαίρεση των τάξεων. Συμφώνως με τις κοινωνιολογικές θέσεις του αστού καθηγητή Μαx Veber που έχει χωρίσει τις κοινωνικές ομάδες σε στρώματα (status).
Είναι γεγονός ότι η ιδιόρρυθμη άνθιση του καπιταλισμού TO B παγκόσμιο πόλεμο ενίσχυσε την εμφάνιση μετά μικροαστικών στρωμάτων που ήταν εμπλουτισμένο σε μεγάλο βαθμό από την ιδεολογία του καπιταλισμού. Ο ιμπεριαλισμός πρέπει να καταστρέψει, να σπείρει το θάνατο, τον πόλεμο για ν' αρχίσει να αναζωογονείται με ταχείς ουσίς! Η καταστροφή για την διατήρηση της υπεραξίας είναι η πέμπτουσία του καπιταλισμού. και αυτό το οικονομικό καπιταλιστικό δόγμα το γνωρίζει πάρα πολύ καλά η εργατική τάξη. Το νοιώθει καθημερινά στο σώμα της, στο πετσί της.
Ο Βέμπερ επίσης πιστεύει ότι δεν υπάρχει αλληλεγγύη μεταξύ των εργαζομένων, κάτι που ο Μαρξ το συνέδεσε με τον τρόπο παραγωγής και τους υλικούς όρους κάτω από τους οποίους βιώνει την καθημερινή εκμετάλλευση η εργατική τάξη, την καθαρή υπεραξία των καπιταλιστών. Σε περιόδους παρατεταμένης κι ακόμα δομικής οικονομικής κρίσης τα μικροαστικά στρώματα πέφτουν στο επίπεδο και την κοινωνική θέση της εργατικής τάξης έχουμε δηλαδή προλεταριοποίηση των μικροαστών κάτι ανάλογο συμβαίνει και στην αγροτική τάξη.
Η λεγόμενη επίσης εργατική – αγροτική αριστοκρατία είναι δημιούργημα του κρατικού μονοπωλιακού καπιταλισμού που εμφορείται ουσιαστικά από τα ιδανικά ντόπιας της εθνοκουλτούρας.
Το βιομηχανικό προλεταριάτο που εργάζεται κύρια στον ιδιωτικό τομέα είναι αυτό που δέχεται την πλύση εγκεφάλου της αστικής ιδεολογίας, ηθικής και κουλτούρας. Όλα αυτά στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού και δυτικού καπιταλισμού που σήμερα με την κατάρρευση της κρατικής υπόστασης του σταλινισμού σε πολλές από τις χώρες του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού από πολλούς «μαρξιστές» Εεωρείται πλέον σαν υπεριμπεριαλισμός, ξεθάβοντας τις σχετικές απόψεις του ΚάουτOKI Μπάρνας και Σάντμαν και τον τόν Κλίο, του γκουρού πασών των ψευτοτροχίστων ο οποίος μετά τον β' παγκόσμιο πόλεμο ξέχασε μεταβατικό πρόγραμμα τέταρτης Διεθνούςκαι σαν ολοκληρωμένος αντιτεταρτοδιεθνιστης παραπαίει ανάμεσα στο βιομηχανικό προλεταριάτο των αναπτυγμένων χώρων και στους ηγέτες του «τρίτου δρόμου».