Περιεχόμενα
ΚΩΣΤΑΣ ΜΠΑΪΡΑΚΤΑΡΗΣ: Εισαγωγή - Θεσμοί και μηχανισμοί κοινωνικού ελέγχου και εγκλεισμού: Εγκαθίδρυση και αποσάθρωση
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 Μια ζωντανή αμφισβήτηση της κλασικής Ψυχιατρικής (Εισαγωγικές σημειώσεις για μια παρέμβαση στη Λέρο)
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2 Περίπτερο 16. Μια άλλη άποψη και πράξη στο Ψυχιατρείο της Λέρου
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3 Ζητήματα θεωρίας και πράξης της αποϊδρυματοποίησης (Στο φως της εμπειρίας της παρέμβασης στη Λέρο)
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4 Ο μετασχηματισμός του ψυχιατρείου ως διαδικασία χειραφέτησης. Ο ένας τοίχος μετά τον άλλο
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5 Ιστορία των παρεμβάσεων αποϊδρυματοποίησης στο Κρατικό Θεραπευτήριο Λέρου
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6 Εθνική κάθαρση και εξορία. Η περίπτωση της Λέρου
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7 Επαγγελματικοί ρόλοι και αποκατάσταση
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 8 Ψυχοπαθολογία και υπαρξιακές εμπειρίες επανενταγμένων χρονίων ψυχασθενών στην ενεργό αλληλεπίδρασή τους με την κοινωνία
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 9 Μερικές σκέψεις καί συμπεράσματα από την εμπειρία της Λέρου - 1990-1998
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 10 Η χρονιότητα στην παραδοσιακή και στη σύγχρονη Ψυχιατρική
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 11 «Μετά » το ψυχιατρείο: Φράχτες και τείχη μέσα στην κοινότητα - Παραγωγή αρρώστιας, χρονιοποίηση και ακύρωση του υποκειμένου
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 12 Κοινωνικές ανάγκες και πολιτική ψυχικής υγείας
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 13 Κρίση, εργασία και κοινωνική αναπαραγωγή
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 14 Το σύνδρομο κοπώσεως στις υπηρεσίες ψυχικής υγείας
ΕΠΙΜΕΤΡΟ Λέρος - Εικοσιπέντε χρόνια μετά
Παρουσίαση
Επιστροφή στην «εμπειρία της Λέρου», στο πώς αυτό που στην ψυχιατρική ονομάστηκε «Λέρος» κατασκευάστηκε και πώς έγινε δυνατός ό ριζικός μετασχηματισμός του, είναι πιθανώς, πέρα από μια αναδρομή στο παρελθόν της ιδρυματικής ψυχιατρικής, εξαιρετικά χρήσιμη για την κατανόηση και το ξεπέρασμα του «ύστατου σήμερα» που βιώνει ο χώρος της ψυχικής υγείας.
Για πολλούς η Λέρος, όταν προέκυψε ως «διεθνές σκάνδαλο» και «εθνική ντροπή», ταυτιζόταν με το αδύνατο της αλλαγής. Ωστόσο, όπως αποδείχτηκε, το δυνατό, αυτό που κάθε φορά μπορεί να γίνει, δεν είναι μια υποκειμενική επινόηση του μυαλού μας, αλλά υπάρχει μέσα στο πραγματικό ως η αντίφαση που το ωθεί στο ξεπέρασμά του μέσα άπό την υποκειμενική μας παρέμβαση.
Αυτή η «επιστροφή» μπορεί να βοηθήσει να δούμε ξανά την αποϊδρυματοποίηση όχι ως απλό εξωραϊσμό του κυρίαρχου ψυχιατρικού παραδείγματος αλλά ως μια ριζικά εναλλακτική «κουλτούρα και πράξη», της οποίας βασικό υποκείμενο, από κοινού με τον λειτουργό ψυχικής υγείας και την ευρύτερη κοινωνία, πρέπει διαρκώς να αναδύεται η ανθρώπινη ύπαρξη που πάσχει. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)