Ὁ Δρόμος μὲ τίς Φάμπρικες στο Μόντρεϋ στην Καλι- φόρνια εἶν᾿ ἕνα ποίημα, μιά βρομισιά, ἔχει ἕνα δικό του φῶς, ἕνα ἕντονο χρώμα, εἶναι κάτι πολύ συνηθι- σμένο μά κι ἕνα ὄνειρο μαζί, μιά νοσταλγία. Κάτι το σκόρπιο καί τό συγκεντρωμένο, σίδερα, τενεκέδες, σκουριά καί πελεκούδια, το στρώσιμο τοῦ δρόμου ὅλο γούβες, παντοῦ κουλούρες τὰ σκοινιά, κόφες λα- χανικά, φάμπρικες γιά σαρδέλες τοῦ κουτιού, κατα- γώγια, ταβέρνες καί μπορντέλα μικρομάγαζα, έργα- στήρια χημικά, παλιοξενοδοχεία. Κάποιος εἶπε πώς στο δρόμο τοῦτο κατοικούνε «πόρνες, ρουφιάνοι, χαρτοπαίχτες, μπάσταρδοι» –ἐννοοῦσε, δηλαδή, πώς κάτοικοῦνε ἄνθρωποι λογής λογής. ᾿Αν τούς κοίταζε ὅμως ἀπό μιάν ἄλλη χαραμάδα, ἴσως τότε νά 'χε πεῖ πώς κατοικοῦνε «ἄγγελοι, ἅγιοι και όσιομάρτυρες» –καί πάλι θά ἐννοοῦσε τὸ ἴδιο...
...Πῶς μπορεί κανένας να περιγράψει ὁλοζώντανα τό ποίημα, τή βρόμα και τή δυσωδία, το βουητό, ἤ τό ξεχωριστό ἐκεῖνο φῶς, τό ἔντονο χρώμα, ὄνειρο –καί κάτι το πολύ συνηθισμένο; "Ὅσοι ἔτυχε να κάμουν συλλογή ἀπό ζούδια τοῦ νερού, ξέρουν κάτι μικρά πλατιά σκουλήκια, τόσο λεπτά πού εἶναι ἀδύνατο να τα πιάσεις ὁλάκερα, γιατί μόλις τ' ἀγγίξεις συστρέ- φουνται καί σπάζουν. Πρέπει νά τά ἀφήσεις νά συρ- θοῦν καί νά γλιστρήσουν μονάχα τους ὡς τή λεπίδα πού κρατᾶς, να τα σηκώσεις τότε μέ προφύλαξη καί να τα ρίξεις μέσα στη γυάλα μέ τό θαλασσινό νερό. Ἴσως καί τοῦτο τὸ βιβλίο να πρέπει να γραφτεί μ' ἕναν παρόμοιο τρόπο -ν' ἀφήσεις τή διήγηση νά ξε- γλιστρήσει μονάχη της μέσα στίς σελίδες του.