Τα γεγονότα και οι πολιτικές εξελίξεις στο 1994 υπήρξαν ουσιαστικά αναντίστοιχες με τις προσδοκίες του ελληνικού λαού και όλων των λαών γενικότερα. Στην Ελλάδα, τα Βαλκάνια, την Ευρωπαϊκή Ένωση και την υπόλοιπη, καθώς και τον κόσμο τα γεγονότα έδειξαν πως η πορεία των λαών ξαναβυθίστηκε σε ένα νέο, ιδιότυπο τέλμα. Ενώ βρισκόμαστε ήδη σε μία περίοδο που μόνο η σταθερά επιταχυνόμενη κίνηση του "τροχού της ιστορίας" προς τα εμπρός, θα μπορούσε να συντηρεί με αξιοπιστία την ελπίδα των λαών για ένα καλύτερο μέλλον.
Είναι όμως αναμφίλεκτο γεγονός- τουλάχιστον για το ορατό και "προβλέψιμο" μέλλον- ότι "η πορεία προς τα εμπρός" δεν μπορεί και δεν θα είναι κοινή για όλους τους πολίτες και για όλους τους λαούς.
Μέσα στο 1994 επιβεβαιώθηκε η δομολειτουργική ανεπάρκεια του πολιτικού συστήματος της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας δυτικού τύπου και συνακόλουθα των κοινωνικοοικονομικών επιλογών που μπορεί να αντέξει- υπό τη σημερινή μορφή του- αυτό το πιλιτικό σύστημα. Και τούτο γιατί χάθηκε πολύτιμος χρόνος, καθώς μετά την πτώση και τη διάλυση του συστήματος του λεγόμενου υπαρκτού (βλ. κρατικού) σοσιαλισμού, οι ηγέτες της Δύσης (ως γεωγραφικού όρου πια...) βρήκαν την... ευκαιρία να παραπέμψουν στις "καλένδες" κάθε ουσιαστική προσπάθεια εκσυγχρονισμού του δημοκρατικού πολιτικού συστήματος και εξανθρωπισμού των διεθνών σχέσεων.