Διαδρομές της Επανάστασης στην Ιταλία
Εισαγωγή
Από τη δεκαετία του 1970 ως... αύριο
1) Πρόλογος
2) Η δεκαετία του 1960: ανάδυση μιας νέας εργατικής τάξης
3) Σχηματισμός και απαρχές των Κόκκινων Ταξιαρχιών: Νοέμβρης 1970
4) Κίνημα και κυοφορία της εργατικής αυτονομίας
5) 1974-75: η εδραίωση του ένοπλου αγώνα
6) Ο αγώνας μέσα στις φυλακές: οι Ένοπλοι Προλεταριακοί Πυρήνες
7) Η πολυφωνική συναυλία της οργανωμένης αυτονομίας
8) Το 1977: Η τρομακτική χρονιά
9) Τέλη του 77: η αρχή μιας νέας φάσης
10) Η καμπάνια της άνοιξης: η επιχείρηση Μόρο
11) 1979: ανάμεσα στην Δυνατότητα και τη μιλιταριστική απόκλιση
12) 1980: η πρώτη κρίση
13) 1981: επιθέσεις και διασπάσεις
14) 1982: η καμπή της τακτικής ήττας
15) Η στρατηγική οπισθοχώρηση
16) Από τη δεκαετία του 90 ως... άύριο
17) In memoriam
Παραρτήματα
Ντοκουμέντο που κατατέθηκε στα πρακτικά της προκαταρκτικής συνεδρίασης της «δίκης Μπάτζι» στις 5 Οκτώβρη του 2004 στο δικαστήριο της Μπολόνιας και στη συνεδρίαση της 13ης Σεπτέμβρη του 2004 στο κακουργιοδικείο της Ρώμης, από τη Νάντια Λιότσε (Nadia Lioce)
Συνέντευξη του Μαουρίτσιο Φεράρρι (Maurizio Ferrari) (συντρόφου εκ των ιδρυτών των Κόκκινων Ταξιαρχιών, ο οποίος πέρασε 30 χρόνια στις ιταλικές φυλακές) για την τρέχουσα καταστολή στην Ιταλία.
Ευρετήριο Οργανώσεων, Συλλογικοτήτων, Ομαδών, Συνελεύσεων, Συνδικάτων, Κομμάτων, Επιτροπών, Συμβουλίων και Εντύπων
[…] Προερχόμενοι κυρίως από τους αυτόνομους κύκλους, οι Ένοπλοι Προλετάριοι για τον Κομμουνισμό [ Proletari Armati per il Comunismo (P.A.C). συγκροτήθηκαν γύρω από τη θεματική της επανοικειοποίησης και, όπως και άλλες ομάδες, την ώθησαν μέχρι τη θεωρητικοποίηση και την πρακτική της ένοπλης απαλλοτρίωσης και σαν τρόπο ζωής, σαν μορφή ρήξης με τη μισθωτή εργασία (μια μακρινή ρίζα του διεθνούς επαναστατικού κινήματος, αρχής γενομένης από τη συμμορία Μπονό [Bonnot] στη Γαλλία). Επιτέθηκαν σε δομές της καταστολής, κυρίως με το σχέδιο που αφορούσε τις φυλακές υψίστης ασφαλείας, αφού ανάμεσα τους υπήρχαν και πρώην κρατούμενοι που είχαν συμμετάσχει στους αγώνες μέσα στις φυλακές. Κάποιες δράσεις συμπαράστασης στους εργατικούς αγώνες (γαμποποίηση και εμπρησμοί), όμως το κέντρο της ανάπτυξής τους ήταν κυρίως αυτό το πεδίο πρακτικής της «χειροπιαστής απελευθέρωσης» από τη μισθωτή εργασία. Και εκεί έφτασαν στην ιδιόρρυθμη (το λιγότερο που μπορεί να χαρακτηριστεί) καμπάνια ενάντια σ’ εμπόρους που είχαν πυροβολήσει ληστές. Για να καταλάβουμε πρέπει να συγκεκριμενοποιήσουμε τις συνθήκες, το υπερ-κατασταλτικό κλίμα της αστικής αντεπίθεσης, της αντιδραστικής κινητοποίησης των μεσαίων στρωμάτων (που στρατολογούσε τις ευτελείς αντιλήψεις των μικρό-ιδιοκτητών), της οποίας για παράδειγμα αποτελούσε μέρος και όλη η καμπάνια για το «δικαίωμα στην άμυνα», που εκ των πραγμάτων ήταν το ελευθέρας στους μπάτσους και τους αστούς να δολοφονούν. Έτσι πολλαπλασιάζονταν οι περιπτώσεις δολοφονιών σε «νόμιμη άμυνα» που προσθέτονταν στις όλο και συχνότερες και αναίτιες εκτελέσεις μικροκλεφτών και απλών προλετάριων από την πλευρά των μπάτσων, σε μπλόκα και στις συνοικίες. Οι P.A.C. αποφάσισαν ν’ απαντήσουν και έφτασαν σ’ αυτές τις δύο εκτελέσεις, του κοσμηματοπώλη Τορετζίανι [Torregiani] στο Μιλάνο και του κρεοπώλη Σαμπαντίν [Sabbadin] στην επαρχία της Βενετίας. Θ’ ακολουθήσει ένα μεγάλο μπλόκο στη συνοικία Μπαρόνα του Μιλάνου, απ’ όπου υποπτεύονταν ότι προέρχονται οι P.A.C., όπου οι μπάτσοι προχώρησαν σε βιαιότητες και βασανιστήρια. Η Οργάνωση έδρασε για αντίποινα εκτελώντας έναν πράκτορα της DIGOS που είχε εμπλακεί σ’ αυτό το μπλόκο. Κατά τη διάρκεια του 79 η εμπειρία εξαντλήθηκε, μερικοί θα συσσωματωθούν στην Prima Linea [Πρώτη Γραμμή]. Άλλοι θα ριζοσπαστικοποιήσουν ακόμα περισσότερο τη ρίζα τους, σχηματίζοντας τους Κομμουνιστές Ληστές [Rapinatori Comunisti]. […]
από Διεθνής Αλληλεγγύη – Οργανο της Επιτροπής για μια Κόκκινη Βοήθεια (Βρυξέλλες-Ζυρίχη): Επανάσταση και Αντεπανάσταση στην Ιταλία.
κυκλοφορεί σε επανέκδοση από το Ταμείο Αλληλεγγύης φυλακισμένων και διωκόμενων αγωνιστών