Τα πάντα τέλειωσαν. Εντελώς. Όλοι τους. Και ο Καρλ και οι γονείς μου και ολόκληρη η οικογένειά μου πέθαναν μέσα στη δίνη αυτού που τώρα ονομάζουμε "Το Ολοκαύτωμα". Χαριτωμένο όνομα για να ονομάσει κανείς μια γενική σφαγή. Εγώ επέζησα, γλίτωσα. Σήμερα, καθώς κάθομαι σ' αυτό το μικρό σπιτάκι, που οι τοίχοι του είναι από τούβλα στάχτης και βλέπει κάτω προς τη Γαλιλαία -διακρίνονται καθαρά τα βαθυγάλαζα νερά της, κάτω μακριά ανάμεσα στα χωράφια και τις ροδακινιές- τελειώνω πια το γράψιμο της ιστορίας της οικογένειας Βάις. Κατά κάποιον τρόπο είναι ταυτοχρόνως και η ιστορία εκατομμυρίων άλλων Εβραίων που ζούσαν στην Ευρώπη, ιστορία των 6 εκατομμυρίων νεκρών, της μιας φούχτας ανθρώπων που κατάφεραν να επιζήσουν και αυτών που αντιστάθηκαν και πολέμησαν...
"Συχωρέστε", είπε κάποτε ο Μπεν Γκουριόν, αλλά ποτέ μην "Ξεχάσετε". Δεν έφτασα ακόμα στο σημείο που θα μπορέσω να συχωρέσω. Ίσως ποτέ δε θα φτάσω.