ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
Διαγράμματα και Πίνακες
Πρόλογος
1. Ο Λόγος περί Αυτοματοποίησης
2. Η Παγκόσμια Αποβιομηχάνιση της Εργασίας
3. Στον Ίσκιο της Στασιμότητας
4. Χαμηλή Ζήτηση Εργασίας
5. Μαγικές Λύσεις;
6. Αναγκαιότητα και Ελευθερία
Υστερόγραφο: οι Φορείς της Αλλαγής
ΔΙΑΓΡΑΜΜΑΤΑ
1.1 Μερίδιο της εργασίας προς το συνολικό εισόδημα, Οικονομίες χωρών G7
1.2 Ψαλίδα Παραγωγικότητας – Μισθών, χώρες του ΟΟΣΑ
2.1 Τομέας μεταποίησης της Γαλλίας
2.2 Παγκόσμια κύματα αποβιομηχάνισης
2.3 Αποβιομηχάνιση σε Κίνα, Ινδία, Ιταλία και Μεξικό
2.4 Παγκόσμια μεταποίηση και αγροτική παραγωγή
3.1 Αύξηση του προϊόντος της μεταποίησης και του συνολικού προϊόντος, Γαλλία
3.2 Παγκόσμια μεταποίηση και παγκόσμια παραγωγή
4.1 Ποσοστά ανεργίας σε ΗΠΑ, Γερμανία και Ιαπωνία
4.2 Δείκτης προστασίας της απασχόλησης του ΟΟΣΑ
4.3 Τομείς υπηρεσιών σε ΗΠΑ, Γαλλία και Ιταλία
4.4 Τομείς υπηρεσιών σε Ταϊλάνδη, Μεξικό και Νότια Αφρική.
5.1 Λόγος ακαθάριστου δημόσιου χρέους ως προς ΑΕΠ
ΠΙΝΑΚΕΣ
2.1 Ρυθμοί αύξησης της μεταποίησης, 1950–2017
3.1 Ρυθμοί αύξησης της μεταποίησης και του ΑΕΠ
3.2 Κεφαλαιακό απόθεμα και ρυθμοί αύξησης της παραγωγικότητας της εργασίας
«Σε αυτό το βιβλίο υποστηρίζω ότι η αναβίωση του λόγου περί αυτοματοποίησης που συμβαίνει στις μέρες μας είναι μια απάντηση σε μια πραγματική τάση που εκτυλίσσεται σε όλο τον κόσμο: πολύ απλά, υπάρχουν πολύ λίγες θέσεις εργασίας για πάρα πολλούς ανθρώπους. Αυτή η χρόνια χαμηλή ζήτηση εργασίας εκδηλώνεται σε οικονομικές τάσεις όπως η ανάκαμψη χωρίς θέσεις εργασίας, οι στάσιμοι μισθοί και η ανεξέλεγκτη εργασιακή ανασφάλεια. Είναι επίσης ορατή στα πολιτικά φαινόμενα για τα οποία η εντεινόμενη ανισότητα λειτουργεί ως καταλύτης: λαϊκισμός, πλουτοκρατία και η άνοδος μιας νέας, ψηφιακής ελίτ –που έχει εστιάσει την προσοχή της περισσότερο στο πώς θα δραπετεύσει με πυραύλους στον Άρη παρά στη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των ψηφιακών πληβείων που θα μείνουν πίσω σε έναν φλεγόμενο πλανήτη Γη.
…
Γράφοντας αυτό το βιβλίο πείστηκα ακόμη περισσότερο ότι η αλλαγή κατεύθυνσης προς ένα πιο ανθρώπινο μέλλον θα εξαρτηθεί από την άρνηση των μαζών των εργαζομένων να αποδεχτούν τη συνεχή μείωση της ζήτησης για την εργασία τους και την αυξανόμενη οικονομική ανισότητα που αυτή συνεπάγεται. Οι αγώνες ενάντια σε αυτά τα αποτελέσματα εκτυλίσσονταν με αυξανόμενη ένταση σε όλο τον κόσμο πριν την ύφεση της πανδημίας COVID-19, και πρόσφατα αναζωπυρώθηκαν. Πρέπει να βουτήξουμε μέσα στα κινήματα που γεννιούνται από αυτούς τους αγώνες, βοηθώντας τα να κινηθούν προς τα εμπρός. Αν αποτύχουν, ίσως το καλύτερο που θα πετύχουμε είναι ένας ελαφρώς υψηλότερος κοινωνικός μισθός με τη μορφή ενός καθολικού βασικού εισοδήματος –μια πρόταση που οι κυβερνήσεις δοκιμάζουν ήδη ως πιθανή απάντηση στην παρούσα ύφεση. Δεν θα πρέπει να αγωνιζόμαστε γι’ αυτόν τον μετριοπαθή κοινωνικό στόχο, αλλά για να γίνει πραγματικότητα ένας πλανήτης μετασπάνης.»