-Οι χρήσεις της ιστορίας στην αποκατασκευή της νεωτερικής αυτοκτονίας
(The Uses of History in the Unmaking of Modern Suicide)
Σύνοψη
Η τρέλα του Κάτωνα
Ιατρική, Αυτοκτονία και Ιστορία
Σύγχρονη σκέψη και πρακτική σχετικά με την αυτοκτονία
Κριτική Ιστορία
Ενδεχομενικότητα
Αποτελέσματα αλήθειας
Στρατηγική και τακτική
Συμπεράσματα
-Η συγκρότηση της queer αυτοκτονίας: Η προβληματική φιγούρα του «αυτοκτονικού ομοφυλόφιλου» στον ψυχιατρικό λόγο
(Queering Suicide: The Problematic Figure of the 'Suicidal Homosexual' in Psychiatric Discourse)
Ιστορία
Ψυχανάλυση: η ομοφυλοφιλική επιθυμία ως καταστροφική
Βιολογική ψυχιατρική, «ομοφυλοφιλία» και αυτοκτονία
Απο-παθολογικοποιώντας την ομοφυλοφιλία
Πιο πρόσφατη ιστορία
Συμπεράσματα
Σημειώσεις
Ο Ian Marsh είναι πανεπιστημιακός καθηγητής και ερευνητής στη Βρετανία, και εργάστηκε στο βρετανικό Εθνικό Σύστημα Υγείας (NHS) με αντικείμενο την «πρόληψη της αυτοκτονίας». Συνιστά, συνεπώς, μία μορφή «ειδικού διανοούμενου», σύμφωνα με τον ορισμό του Michel Foucault, τα θεωρητικά εργαλεία του οποίου χρησιμοποίησε ο Marsh στο σπουδαιότερο έργο του με τίτλο Suicide: Foucault, history and truth (Αυτοκτονία: Foucault, ιστορία και αλήθεια).
Με το δοκίμιο «Οι χρήσεις της ιστορίας στην αποκατασκευή της νεωτερικής αυτοκτονίας» ο Marsh εξετάζει τον ρόλο που διαδραμάτισαν κατά τη νεωτερικότητα ο επιστημονικός λόγος της ιατρικής (και αργότερα οι λεγόμενοι ψ-λόγοι) στην «κατασκευή» της νεωτερικής αυτοκτονίας, και άρα τη δυνατότητα που έχει η συγγραφή της ιστορίας αυτών των λόγων στην «αποκατασκευή» της ιατρικοποιημένης αυτοκτονίας, όπως αυτή αναδύθηκε τον 19ο αιώνα, καθώς και του «καθεστώτος αλήθειας» που αποτελεί το επιστημολογικό και πολιτικό θεμέλιό της.
Με το δοκίμιο «Η συγκρότηση της queer αυτοκτονίας: Η προβληματική φιγούρα του «αυτοκτονικού ομοφυλόφιλου» στον ψυχιατρικό λόγο ο Marsh εντοπίζει τα ίχνη των επιστημονικών λόγων μέσω των οποίων συγκροτήθηκε ιστορικά η φιγούρα του «αυτοκτονικού ομοφυλόφιλου» στο πλαίσιο του ψυχιατρικού λόγου και της ψυχιατρικής πρακτικής με όρους «παθολογίας». Ο τρόπος που ο κυρίαρχος ψυχιατρικός λόγος κατασκευάζει και σημασιοδοτεί ακόμη και σήμερα την «αυτοκτονικότητα» των μελών της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας αναδεικνύει την αδυναμία της ψυχιατρικής να διαφύγει από το δίπολο «κανονικό-παθολογικό».