- Editorial
- Σημειώσεις για τον ρόλο του καπιταλιστικού πανεπιστημίου
- Για το περιβόητο ζήτημα της "ασφάλειας" στα ελληνικά πανεπιστήμια
- Από τα οδοφράγματα στον χρόνο, στη φυγή στο δημόσιο χώρο (και πάλι πίσω)
- Πέρα από τατηλεοπτικά πλατό και τις δικαστικές αίθουσες
- Τηλεκπαιδεύοντας τη Ρίτα
- Αν δεν μπορώ να χορέψω, δεν ίναι η επανάστασή μου
Carletto: Η μπουρζουαζία μού έχει επιβάλει τη σχιζοφρένεια των χιλίων ρόλων στους οποίους μοιράζεται η ζωή μου: φοιτητής, υποαπασχολούμενος, και περιθωριοποιημένος. Τι γίνεται λοιπόν; Εφήυραν για λογαριασμό μου μια νέα φιγούρα, εκείνη του πολιτικοποιημένου, του "αγωνιστή", που όμως δεν λύνει ενώ αγωνίζεται τις αντιφάσεις της ζωής του, αλλά απλά τις αρνείται μέσα σε μία νέα αποξένωση. Τώρα έχω αποφασίσει να αποχωριστώ της διαχωρισμένη συνείδηση, την οποία μου επιβάλει αυτή η κοινωνία. Όμως πορσοχή! Ακόμα και ο διαχωρισμός, η περιθωριοποίηση, μπορούν να γίνουν ένα νέο φετίχ, μία νέα ψευδής συνείδηση, ένας μύθος που πρέπει να επιτεθούμε. Δεν θέλω πλέον να είμαι ούτε ο αιώνιος περιθωριοποιημένος, αλλά ούτε και ο πάντοτε "χαρωπός ηλίθιος". Θέλω να είμαι ο εαυτός μου, με την αγάπη και την οργή μου, την τρυφερότητα και τη βιαιότητά μου, την απόγνωση και την πίστη μου στον αγώνα που θ' αλλάξει τη ζωή.
Απόσπασμα από τη συνέντευξη κάποιων από τους Ινδιάνους της Μητρόπολης, που δημοσιεύτηκε στην τότε καθημερινή εφημερίδα της Lotta Continua στις 22/3/1977