- Ίδρυση της ΓΣΕΕ
- Άρθρο του Γιάννη Παναγόπουλου, πρόεδρου ΓΣΕΕ
- Άρθρο του Νικόλαου Κιουτσούκη, γενικού γραμματέα ΓΣΕΕ
- Άρθρο του Θάνου Βασιλόπουλου, αναπληρωτή πρέδρου ΓΣΕΕ
- 1968-2018 50 χρόνια από το γαλλικό Μάη
- Τα πρώιμα χρόνια
Πριν το 1918 - Τα χρόνια της συνειδητοποίησης
1918-1936 - Τα χρόνια της φοβέρας
1936-1940 - Τα χρόνια των πολέμων
1940-1949 - Τα χρόνια της αδύναμης δημοκρατίας
1950-1967 - Τα χρόνια των συνταγματαρχών
1967-1974 - Τα χρόνια της μεταπολίτευσης
1974-1980 - Τα χρόνια των μεγάλων αλλαγών (1981-2009)
- Τα χρόνια των μνημονίων
2010- σήμερα
Η «Φωνή της ΓΣΕΕ», η ιστορική εφημερίδα ενημέρωσης και αλληλοβοήθειας των ελλήνων εργαζομένων, κυκλοφορεί σε ένα ειδικό επετειακό τεύχος για να τιμήσει τη συμπλήρωση 100 χρόνων από την ίδρυση της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδας.
Τηρήσαμε το αρχικό λογότυπο της εφημερίδας, όσο παρωχημένο κι αν φαίνεται την εποχή της ψηφιοποίησης, γιατί αποτελεί κι αυτό κομμάτι της ιστορίας της ΓΣΕΕ και του ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος.
Η παρούσα έκδοση αποτελεί μια πράξη μνήμης, η οποία θέλει να συναντηθεί με τις αναμνήσεις χιλιάδων εργαζομένων που με τους αγώνες τους αναδείχθηκαν σε πρωταγωνιστές όχι μόνο των συνδικαλιστικών κατακτήσεων αλλά και των κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων.
Πρόκειται για μια συνοπτική αναδρομή του συνδικαλιστικού κινήματος της χώρας μας, του κινήματος που γεννήθηκε, μεγάλωσε κι εξελίχθηκε με θυσίες μέσα σε 100 χρόνια κι όμως παραμένει νέο και ζωντανό.
Με την ανάκληση στο σήμερα σημαντικών στιγμών της ιστορίας των συνδικάτων δημιουργείται αυτός ο πολύτιμος δεσμός μεταξύ παρελθόντος και παρόντος που λειτουργεί ως γέφυρα για τους μελλοντικούς αγώνες της εργατικής τάξης.
Υπεύθυνος σύμφωνα με το νόμο: Γιάννης Παναγόπουλος
Σύνταξη - Επιμέλεια Λίλα Δημητριάδου
Δεν μπορεί κανείς να φανταστεί μια σύγχρονη κοινωνία και μάλιστα μια που να λέει ότι θέλει να λειτουργεί δημοκρατικά, χωρίς Συνδικάτα. Αποτελούν πλέον, από πολλά χρόνια, απαραίτητους θεσμούς στη λειτουργία της Οικονομίας. Αλλά θα μπορούσαμε να πούμε και της κοινωνίας γενικά.
Πολλές φορές φαίνεται ότι τα Σωματεία δε λειτουργούν κανονικά. Δεν έχουν μαζική συμμετοχή. Οι εργαζόμενοι δε συμμετέχουν ενεργά. Οι ηγεσίες είναι γραφειοκρατικοποιημένες. Και όμως αρκεί η παραμικρή κρίση, που μπορεί να είναι κλαδική ή γενική, για να ξαναδεί κανείς τις χιλιάδες-χιλιάδων εργαζομένων, να βρίσκονται ακόμα μια φορά πίσω από τα πανό τους να διαδηλώνουν τις διεκδικήσεις και τα αιτήματά τους. Απατάται οποιοσδήποτε νομίζει και την έπαθαν σ’αυτό πολλές «έξυπνες» κυβερνήσεις, ότι μπορεί να περάσει ότι θέλει αντεργατικό, αντικοινωνικό αφού τα Συνδικάτα «κοιμούνται». Από τη μια μέρα στην άλλη αυτοί οι οργανισμοί που φαίνονται να χαμοζωούν, μαζικοποιούνται, οι εργαζόμενοι συγκεντρώνονται γύρω τους, δίνουν τις μάχες για τη συντήρησή τους.
Είναι φυσικό άλλωστε. Πρόκειται για την ταξική τους υπόσταση. Τα Συνδικάτα, οποιασδήποτε κατευθύνσεως οπωσδήποτε είναι υποχρεωμένα να υπερασπίσουν την Εργατική Τάξη. Είναι ταξικοί οργανισμοί, οι οποίοι υπάρχουν και εμφανίζονται με πάταγο όταν κάποιοι πάνε να αφαιρέσουν κεκτημένα με αγώνες πολλών χρόνων. Πολλοί αναλυτές καπιταλιστικών οργανισμών, έχουν προσπαθήσει πολλές φορές με σοβαροφάνεια να αποδείξουν ότι σήμερα δεν υπάρχει πλέον Εργατική Τάξη. Αρκεί βέβαια μια απεργία, μια μεγάλη διαδήλωση για να καταλάβει κανείς τη μάταια προσπάθεια θεωρητικοποιήσεως επιφαινομένων. Η Εργατική Τάξη είναι πάντα εκεί και με νέα χαρακτηριστικά αν θέλετε σήμερα από ότι πριν από 100 χρόνια, αλλά με την ίδια θέση στην παραγωγή. Η παρουσία της κάτω από τα οποιαδήποτε Συνδικάτα κάνει Κράτος και Καπιταλιστική Τάξη να αναδιπλώνονται και να προσπαθούν να βρουν μεθόδους διαφορετικής αποπροσανατολίσεως και εν πολλοίς εξαπατήσεως...
Δημήτρης Λιβιεράτος
Ιστορικός