- Αντί προλόγου
- Μέρος 1ο
Ρίχνει τα μεροκάματα, ρίχνει και σφαίρες: οι πολλαπλές χρησιμότητες του ρατσισμού - Μέρος 2ο
Το κράτος (και η) μαφία - Μέρος 3ο
"Καταγραψτε τους όλους!": Η αστυνομία στην εποχή της νέας κανονικότητας - Κάτι για το τέλος
“Η δολοφονία του Κώστα Φραγκούλη τον Δεκέμβρη του 2022 ήταν η δεύτερη δολοφονία τσιγγάνου από σφαίρες μπάτσων μέσα στον ίδιο χρόνο, καθώς είχε προηγηθεί αυτή του Νίκου Σαμπάνη τον Οκτώβριο του 2021 στο Πέραμα. Και οι δύο περιπτώσεις είχαν κοινά χαρακτηριστικά και συνέβησαν με πανομοιότυπο τρόπο (μικροπαράβαση, καταδίωξη, πυροβολισμοί παρότι τα θύματα ήταν άοπλα). Απ’ ό,τι φαίνεται οι μπάτσοι δεν το έχουν σε πολύ να σηκώνουν το όπλο και να ανοίγουν πυρ, καθώς αυτά είναι μόνο δύο από τα σχετικά σκηνικά τα οποία πήραν διαστάσεις επειδή κατέληξαν σε θανάτους.
Η συζήτηση που κυριάρχησε στο καθεστωτικό μηντιακό τοπίο αλλά και στον λόγο της αριστεράς είχε πολλές δόσεις από «εκδημοκρατισμό» της αστυνομίας, καλύτερα εκπαιδευμένους μπάτσους με ψυχολογικά τεστ, λιγότερο οπλισμό, λιγότερη αυθαιρεσία και περισσότερη «ευαισθησία» στις ζωές των ρομά, ενώ παράλληλα ακούγαμε και τις παραδοσιακές δεξιές κραυγές της τάξης και της ασφάλειας σε στιλ «να φάνε και καμιά σφαίρα να ηρεμήσουνε».
Πέρα από τα προφανή ρατσιστικά κίνητρα του μπάτσου που πυροβόλησε υπάρχουν κάποια πραγματάκια που μας κάνουν να θέλουμε να πάμε λίγο παραπέρα και να δούμε τι συμβαίνει πίσω από αυτά τα «μεμονωμένα» περιστατικά. Γιατί, ας πούμε, οι μπάτσοι ήταν μέσα στο βενζινάδικο όταν συνέβη η κλοπή; Και γιατί αμέσως μόλις έγινε γνωστό το δολοφονικό χτύπημα εναντίον του Κώστα Φ. ξεκίνησαν ευρείες αστυνομικές επιχειρήσεις σε καταυλισμούς τσιγγάνων με στόχο την «πρόληψη και καταπολέμηση της εγκληματικότητας»;”
Οι χιλιάδες μητροπολιτικοί ανταγωνισμοί ενάντια στους αστυνομικούς μηχανισμούς, αν θέλουν να λέγονται τέτοιοι, δεν μπορούν παρά να εκκινούν από απόπειρες κριτικής κατανόησης του τί σκατά είναι αυτό το πράγμα που όλοι και όλες μισούμε. Μια τέτοια διαδικασία θα απέφευγε να μιλήσει για την αστυνομία εστιάζοντας σε αυτό που δεξιά και αριστερά λέγεται με στόμφο "αστυνομική καταστολή", αλλά θα στόχευε πολιτικά την αστυνομία σαν παραγωγικό μηχανισμό. σαν μηχανισμό καταγραφής των συμπεριφορών της εργατικής νεολαίας, σαν μηχανισμό χαρτογράφησης λαο επαναδημιουργίας του "δημόσιου χώρου", σαν ένα μηχανισμό με σταθερές υλικότατες σχέσεις στον εθνικό κορμό. Όπως καταλαβαίνετε, μια τέτοια διαδικασία, κάποιες τέτοιες διαδικασίες σαν αυτές που εμείς επιχειρούμε να κάνουμε, θα είχαν οξύτατες αλλεργικές αντιδράσεις απέναντι σε προεκλογικά αιτήματα όπως ααυτό των "ψυχολογικών τεστ στους μπάτσους", του "αφοπλισμού των ΜΑΤ" και πάει λέγοντας. Το σύνθημα "όλοι/ες μας μισούμε την αστυνομία"επιχειρεί να ανασυνθέσει τους τρόπους του ταξικού μίσους απέναντι στους αστυνομικούς μηχανισμούς, δεν αρχίζει και δεν τελιώνει σε εξεγερσιακές ονειρώξεις ή προεκλογικές καμπάνιες, στοχεύει, στην τελική, σε μια συνειδητή πολιτική ανασύνθεση του προλεταριάτου. Οι τρόποι που γράφτηκαν τα παραπάνω αφορούν κάποια -απειροελάχιστη- δική μας συμμετοχή σε έναν πόλεμο που διεξάγεται στις γειτονιές και τους δρόμους.