- Κι' άλλο έντυπο; Γιατί;
- Σχετικά με την ιεραρχία
- Σχετικά με το αντιεμπορευματικό ζήτημα
- Σχετικά με τα ΜΜΕ
- Από την αυτοοργάνωση της καθημερινής ζωής ως την αυτοοργάνωση των κοινωνικών αγώνων
- Από τη συναυλιακή ομάδα
- Προβάδικο
- Δισκοπωλείο
- Metamorphosis
- Χαριστικό- ανταλλακτικό παζάρι
- Βιβλιοπωλείο
- Μαθήματα Ισπανικών
- Θεατρική ομάδα BUFFONATA
- Το στέκι
- Ένα αυτοοργανωμένο εγχείρημα στον Καθρέφτη
Το μεγάλο σπίτι...
Όλοι μας μοιραζόμαστε το όραμα του μεγάλου σπιτιού. Είναι παντού γύρω μας, μέσα μας, στα όνειρά μας, ένα μέρος δικό μας όπου όλες οι επιθυμίες πραγματοποιούνται, όπου ζούμε και αγαπάμε μαζί, όπου οι διαφορετικές εκφράσεις του εαυτού μας ενώνονται για ένα σκοπό.
Είναι ένα όνειρο που αρχίζει από την παιδική ηλικία, στα παιχνίδια και τη φαντασίας μας, το μεγάλο σπίτι όπου λειτουργούμε όλοι σαν ένας, αλληλοεξαρτώμενοι αλλά αυτόνομοι. Ένα μέρος όπου μπορούμε να αλλάξουμε τους ρόλους μας, να γίνουμε οποιοιδήποτε θέλουμε να είμαστε. Είναι ένα όνειρο, το οποίο όπως τόσα άλλα πράγματααπό την παιδική μας ηλικία, πεθαίνει καθώς μεγαλώνουμε, καθώς η κοινωνία μας σπρώχνει στην απομόνωσ. Φιμώνουμε τις επιθυμίες μας για να γίνουμε κοινωνικά αποδεκτοί και αποτραβιόμαστε σε μικρά σκοτεινά κουτιά ψάχνοντας για μια ψεύτικη ασφάλεια στην απομόνωση. Κλειδωνόμαστε ο ένας από τον άλλο, και τρέμουμε όταν χτυπάει η πόρτα. Φοβόμαστε να ανοιχτούμε στον ίδιο μας τον εαυτό, πόσο μάλλον να ανοιχτούμε στους άλλους.
Είμαστε μια ομάδα νέων εργαζόμενων και φοιτητών που εδώ και τρεις μήνες (25-10-89) καταλάβαμε το για 8 χρόνια εγκατελειμένο κτίριο της οδού Αμαλίας 56, ένα από τα πολλά ακατοίκητα κτίρια του ωνάσειου ιδρύματος. Αυτό το σπίτι μας δίνει τις προοπτικές να καλύψουμε τι στεγαστικό μας δικαίωμα που στην Αθήνα του 1990 έχει γίνει εμπόριο και μέσο εκμετάλλευσης από τους οικονομικά ισχυρούς και μόνο. Πιστεύουμε ότι η κατοικία είναι ένα αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός. Κανείς δεν μπορεί να κρίνει αν σου αξίζει ή όχι να νοικιάσεις ένα σπίτι κρίνοντάς σε από την εξωτερική σου εμφάνιση, τον τρόπο ζωής σου, την εθνικότητά σου, την οικονομική σου επιφάνεια κλπ. Όμως οι ιδιοκτήτες έχουν ανάγει τους εαυτούς τους σε ρυθμιστές της ζωής μας (από)φασίζοντας πόσα παιδιά πρέπει να έχει ο νοικάρης, πόσα ζώα, αν θα είναι φοιτητής ή όχι, ρυθμίζοντας ακόμα και τις σχέσεις μας.
Σαν απάντηση σε όλα αυτά και στην απομόνωση που προωθεί η ζωή στα διαμερίσματα, αποφασίσαμε να ζούμε συλλογικά, να πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας και να δώσουμε μια υγιή διέξοδο στις πολιτιστικές ανάγκες, τόσο στις δικές μας όσο και μιας ολόκληρης νεολαίας, μακριά από τα ναρκωτικά, μακριά από τις υποτιθέμενες "διασκεδάσεις" (μπαρ, καφενεία, ηλεκτρονικά), μακριά από τα άρρωστα υποκατάστατα που μας δίνουν.
12 Γενάρη 1990
Οι καταληψίες της Λ. Αμαλίας 56