- Εισαγωγή
- Η σύντομη προϊστορία ενός υγειονομικού απαρτχάϊντι
Τα σημεία των καιρών
Η καπιταλιστική κρίση
Οι πολιτικές τεχνολογίες διαιρέσεις & πειθάρχησης
Το υγειονομικό απαρτχάϊντ - Το πιστοποιητικό εμβολιασμού ως πολιτική τεχνολογία στον ταξικό πόλεμο
Η παραγωγή της διαφοράς και οι διαιρέσεις
Η πρόσφατη ιστορία του πιστοποιητικού και η πολιτική γενεαλογία του
Από το 2018 στο 2021 και από την Αριστερά στην Δεξιά
Από τον τρίτο στον πρώτο κόσμο
Το πιστοποιητικό και τα προνόμια των εμβολιασμένων
Ο πειθαρχικός, εκπαιδευτικός, παραγωγικός χαρακτήρας ενός συνόρου
Οι πλατείες των ανεμβολίαστων - Ταξικός πόλεμος με εμπόλεμα μέσα
Τα στρώματα του ελέγχου
Antifa: Πολιτική οργάνωση απέναντι στο κράτος (και την κοινωνική συναίνεση στις προσταγές του)
Γιάτι η αντίσταση στο υγειονομικό απαρτχάϊντ δεν είναι ηθική προτροπή, αλλά τακτική προσανατολισμένη στο συμφέρον της σύγχρονης εργατικής τάξης
Αντί επιλόγου
Και τελικά; Ελευθερία! Τα «χαρτάκια» έγιναν «green pass», η «απειλή των κρουσμάτων» αντικαταστάθηκε από την «απειλή των ανεμβολίαστων», η καραντίνα έγινε «τοπικό lockdown», καθολικός έλεγχος και καταγραφή της κυκλοφορίας μέσω των «πιστοποιητικών», οι πλατείες των «ασυμπτωματικών» έγιναν οι πλατείες των «ανεμβολίαστων», «των ανορθολογικών» και των «συνωμοσιολόγων».
Ο μαζικός εμβολιασμός είναι σχεδιασμένος να αποτύχει. Η σχεδιασμένη αποτυχία του εξυπηρετεί την διατίμηση της εργατικής δύναμης και τον βίαιο μετασχηματισμό της ταξικής σύνθεσης. Στοχεύει να παράξει ένα σύστημα προνομίων και απαγορεύσεων που μας σπρώχνει στα όρια της νομιμότητας. Το πιστοποιητικό εμβολιασμού δεν είναι «το διαβατήριο προς την ελευθερία». Είναι το πιο εμφανές τεκμήριο της θεσμοθέτησης των διαχωρισμών. Είναι το σύμβολο του «υγειονομικού απαρτχάιντ» που χτίζεται μέρα με τη μέρα μπροστά στα μάτια μας.
Η ιστορία αυτή, όμως, δεν είναι καινούρια: το διακύβευμα δεν είναι ο «εμβολιασμός», αλλά η επιτυχία του εκβιασμού· όχι η «ανοσία», αλλά η καθολική υπαγωγή στις κρατικές προσταγές και τον καπιταλιστικό ορισμό της «υγείας»· όχι η «υγεία», αλλά το μονοπώλιο του κρατικού λόγου γι’ αυτήν. Ο νέος φασισμός είναι παλιός: είναι η διαίρεση της εργατικής τάξης, η υπαγωγή στο κράτος και η διατίμηση της εργατικής δύναμης. Ο νέος φασισμός είναι παλιός: είναι τα υγειονομικά σύνορα και ο παραγωγικός αποκλεισμός από τους κρατικούς μηχανισμούς πρόνοιας. Ο νέος φασισμός είναι νέος: είναι η ιστορική συνθήκη του παρόντος της πολυεθνικής εργατικής τάξης. Το «ψηφιακό κράτος» και η «ανοσία» είναι ακριβώς αυτή η «θύελλα της προόδου». Είναι ο παλιός κόσμος που χάνεται και το μέλλον που μας δείχνει τα δόντια του.
Κάποιοι γνέφουν συγκαταβατικά, ζητώντας κι άλλα (ή καλύτερα) μέτρα. Κάποιοι άλλοι έχουν μείνει με το στόμα ανοιχτό και μελαγχολούν για τον παλιό κόσμο που χάνεται. Ούτε συναίνεση, ούτε μελαγχολία.
Η μόνη μας ευθύνη
Σαμποτάζ στο υγειονομικό απαρτχάιντ