Σχετικά με τον πολιτισμό της επιβολής και της βίας πάνω στο σώμα...

Σε καθημερινή βάση βρισκόμαστε απέναντι σε ειδήσεις που αφορούν ζητήματα έμφυλης βίας οι οποίες απορρέουν από και συστήνουν μια πραγματικότητα την οποία δεν μπορούμε και δεν θέλουμε να προσπεράσουμε. Γυναικοκτονίες, βιασμοί, σεξουαλικές παραβιάσεις και παρενοχλήσεις. Και ναι μεν είναι ενθαρρυντικό το ότι τουλάχιστον συχνότερα από ότι στο παρελθόν τα πρόσωπα βρίσκουν το κουράγιο και τη δύναμη να δημοσιοποιούν την κακοποιητική συμπεριφορά που έχουν δεχθεί, το πως δε αντιμετωπίζονται από τους θεσμικούς φορείς, αποτελεί αναμενόμενο γεγονός και είναι ταυτόχρονα εξοργιστικό και απαράδεκτο.
Αναγνωρίζουμε το κοινωνικό σύστημα στο οποίο υπάρχουμε ως και βαθιά πατριαρχικό. Στην ίδια και ευθεία γραμμή των ποικίλων διακρίσεων, διαχωρισμών και ιεραρχιών που καλούμαστε και θέλουμε ν’ αντισταθούμε και να διαρρήξουμε, της φυλής, των εθνοτήτων, της χρήσης και διανομής του φυσικού και κοινωνικού πλούτου, βρίσκονται αυτοί του φύλου, της σεξουαλικότητας και της ηλικίας. Διακρίσεις, διαχωρισμοί και ιεραρχίες που συνθέτουν ένα πλέγμα δεσποτισμού, κυριαρχίας και εξουσίας, συνδέονται, αλληλοκαθορίζονται και επικαθορίζονται με ποικίλες μορφές και σε τέτοιο βαθμό όπου ο αδιαχώριστος και συνολικός ανατρεπτικός αγώνας απέναντί τους αποτελεί μονόδρομο.
Η πατριαρχία ως κοινωνικό σύστημα εξουσίας είναι αυτή που γεννά, αναπαράγει και νομιμοποιεί, με βάση το φύλο, τη σεξουαλικότητα και την ηλικία, διαχωρισμούς, διακρίσεις, ιεραρχία, κυριαρχικές και βίαιες συμπεριφορές, χρησιμοποιώντας σε μια διαρκή αμφίδρομη σχέση, ένα πλέγμα κοινωνικών, πολιτικών και κρατικών θεσμών με σκοπό την εδραίωση και αναπαραγωγή της. Οι διακρίσεις και οι διαχωρισμοί αποτελούν δομικά στοιχεία ύπαρξης και αναπαραγωγής της κυριαρχίας ορίζοντας σώματα και συμπεριφορές που είναι «αποδεκτά» και «μη αποδεκτά», «κανονικά» και «μη κανονικά», «ικανά» και «ανίκανα», «άξια» και
«ανάξια».
Από τη στιγμή που γεννιέται ένα πρόσωπο του επιβάλλεται η αναγνώριση του εαυτού του σε συγκεκριμένα δίπολα. Από την αναγκαία επιλογή μεταξύ γαλάζιου αγοριού και ροζ κοριτσιού μέχρι την επιλογή της ετεροσεξουαλικότητας ως μονόδρομο. Δίπολα με βάση τα οποία κοινωνικοποιείται, του επιβάλλονται ρόλοι
και συμπεριφορές, και που η απεμπλοκή του από αυτά και ο αυτοκαθορισμός του αποτελεί πολύ δύσκολο και επώδυνο διαρκές στοίχημα.
Σχετικά με τον πολιτισμό της επιβολής και της βίας πάνω στο σώμα...Σε αυτό το κείμενο θα προσπαθήσουμε να εξετάσουμε με ποιο τρόπο κάποιοι από τους θεσμούς συμβάλλουν σε αυτό, πως προάγουν, ενσωματώνουν, αναδιαμορφώνουν τον πολιτισμό επιβολής και βίας πάνω στο σώμα. Η επιλογή σε κάποιους θεσμούς που παραθέτουμε παρακάτω και η μη ενασχόλησή μας με κάποιους άλλους που παραλείπονται (θέαμα, στρατός, εργασία κλπ) δεν έγινε διότι θεωρούμε τους δεύτερους λιγότερο σημαντικούς. Απλά είναι το σημείο στο οποίο έχουμε φτάσει τις συζητήσεις και τις σκέψεις μας. Το ζήτημα είναι έτσι κι αλλιώς πολυσύνθετο και μεγάλης έκτασης και η διάθεσή μας απέναντί του είναι μίας διαρκούς ενασχόλησης και επανεξέτασης.