Περιεχόμενα
Προσωπικά ζητήματα
Αυτοπαρουσίαση.
Θεωρούμαι γρανίτης
Ινδιάνοι θείοι.
Οι βιβλιοθήκες μου.
Το νησί μου
Στη μεθόριο
Διαβάσματα
Όλες οι ευτυχισμένες οικογένειες.
Πράγματα όχι πραγματικά παρόντα
Διαβάζοντας νέοι, διαβάζοντας γέροι.
Σκέψεις για τον Κορντγουέινερ Σμιθ
Η αγριότητα εντός
Πέρα από τη σελίδα: Ηχηρές αγελάδες.
Συζητήσεις και γνώμες
Γεγονός και/ή/συν μυθοπλασία
Βραβεία και φύλο
Για τον γενετικό ντετερμινισμό.
Μιλώντας για πέλματα
Σκύλοι, γάτοι και χορευτές.
Συλλέκτες, ριμαδόροι και τυμπανιστές
Να μιλάς σημαίνει ν' ακούς
Οδηγίες χρήσης
«Ένας πόλεμος δίχως τέλος».
Για τη γραφή
Ζήτημα εμπιστοσύνης
Ο συγγραφέας και ο χαρακτήρας.
Αναντίρρητες εικασίες.
Αγέλες λεόντων
Η ερώτηση που μου γίνεται πιο συχνά.
Γέρικο κορμί που δεν γράφει
Η συγγραφέας για το έργο της και στο έργο της.
Ένα κύμα μέσα στο μυαλό, το ονομάζει [η Βιρτζίνια Γουλφ], και λέει ότι μια εικόνα ή μια συγκίνηση μπορεί να το δημιουργήσει – όπως μια πέτρα που πέφτει σε στάσιμα νερά, και οι κύκλοι βγαίνουν από το σιωπηλό κέντρο, σε τέλειο ρυθμό, και το μυαλό ακολουθεί αυτούς τους κύκλους, προς τα έξω και όλο προς τα έξω, ώσπου να μετατραπούν σε λέξεις ... όμως η δικιά της εικόνα είναι πιο μεγαλόπρεπη: το κύμα της είναι θαλασσινό κύμα, που ταξιδεύει απαλό και σιωπηλό για χίλια μίλια στον ωκεανό ώσπου χτυπάει την ακτή, και σκάει, σπάει και υψώνεται σ’ έναν αφρό λέξεων. Όμως το κύμα, η ρυθμική παρόρμηση, είναι πριν απ’ τις λέξεις, «δεν έχει σχέση με λέξεις». Έτσι η δουλειά του συγγραφέα είναι να αναγνωρίσει το κύμα, τη σιωπηλή φουσκοθαλασσιά, πολύ έξω στη θάλασσα, πολύ έξω στον ωκεανό του μυαλού, και να το ακολουθήσει ως την ακτή, όπου μπορεί να μετατραπεί ή να το μετατρέψουν σε λέξεις, όπου μπορεί να ξεφορτώσει την ιστορία του, να ξεβράσει τις εικόνες του, να σκορπίσει τα μυστικά του. Και να γυρίσει πίσω στον ωκεανό της ιστορίας.
Ursula K. Le Guin
Σε αυτή τη συλλογή κειμένων, η Ursula K. Le Guin, με την αστείρευτη ζωντάνια της, μας παρουσιάζει τις βιβλιοθήκες και τα διαβάσματά της, τη μάλλον ασυνήθιστη παιδική της ηλικία και τους προβληματισμούς της σε ζητήματα φύλου, μας μιλάει για τις εξελίξεις στη λογοτεχνία και για τις επιφυλάξεις της απέναντι στις ουτοπίες και τα όριά τους, τέλος μας προσκαλεί να μπούμε στο μυαλό της και να παρακολουθήσουμε τις σκέψεις της γύρω από την τέχνη της ανάγνωσης και της γραφής, υπογραμμίζοντας τη σπουδαιότητα του ρυθμού και επιμένοντας πάντα στην καίρια σημασία της δημιουργικής φαντασίας στη ζωή των ανθρώπων, μέσα σε έναν κόσμο όπου η πραγματικότητα των «ρεαλιστών» τείνει να ξεπεράσει τα χειρότερα δυστοπικά σενάρια που είχε ποτέ σκαρφιστεί η επιστημονική φαντασία.