[1] Ιστορία μου, Αμαρτία μου
i. Έκτρωση, μια σύγχρονη πρακτική;
ii. Η διαδικασία εγγραφής των γυναικών στη σφαίρα
της αναπαραγωγής
iii. Έμφυλες συνδηλώσεις του έθνους
iv Η αναπαραγωγή ως πεπρωμένο
v. Γυναίκες και ιδιότητα του πολίτη
vi. Η ποινικοποίηση των εκτρώσεων στο ελληνικό
παράδειγμα
vii. Οι εκτρώσεις κόντρα στην απαγόρευση
viii. Το κλίμα πριν τη νομιμοποίηση
ix. Νομικό πλαίσιο σε σχέση με τις εκτρώσεις στην
Ελλάδα[2] Στη διαδρομή για το χειρουργείο
i. Οι υποδομές για τη νόμιμη πραγματοποίηση των
εκτρώσεων
ii. Κόστος νοσηλείας
iii. Προβλήματα στη δημόσια παροχή υπηρεσιών
iv. Ηθική άρνηση των εμπλεκόμενων επαγγελματιών
στην έκτρωση
v. Η προτίμηση στις ιδιωτικές κλινικές
vi. Σχετικά με τον αριθμό των αμβλώσεων[3] Η αριθμητική του έθνους κράτους
i. Η ανάδυση του δημογραφικού και οι πολιτικές του
προεκτάσεις
ii. Η πρώτη επιτροπή για το δημογραφικό (1993)
iii. Η δεύτερη επιτροπή για το δημογραφικό (2017)
iv. Οι μετανάστες και οι μετανάστριες ως υποψήφια
λύση για το δημογραφικό[4] Από την κρίση της κοινωνικής αναπαραγωγής στο «αγέννητο παιδί»
i. Από την κρίση στην αναδιάρθρωση της αναπαραγωγής
ii. Η σχέση της εργατικής δύναμης με την πτώση και
την άνοδο του δημογραφικού ζητήματος στην Ελλάδα
και η ιδιαίτερη αντιστοιχία τους με τη μετανάστευση
iii. Διερευνώντας το σήμερα: από το κίνημα από τα
δεξιά στις διαμαρτυρίες για τις εκτρώσεις
iv. Η σημερινή ανάδυση του ζητήματος των εκτρώσεων μέσω της ηθικής άρνησηςΕπίλογος
Συνοψίζοντας τις συνθήκες, εφευρίσκοντας τα πεδία
αγώναΠαράρτημα
i. Πέρα από τα εθνικά σύνορα
ii. Συνέντευξη με συντρόφισσες από την Κροατία
iii. Συνέντευξη με συντρόφισσα από την Πολωνία
Το τελευταίο διάστημα παρατηρείται μια επίμονη ανακίνηση του ζητήματος του ελέγχου της αναπαραγωγής εν γένει και της έκτρωσης πιο συγκεκριμένα, σε συνδυασμό με το «δημογραφικό πρόβλημα» και πως αυτό αποτυπώνεται παγκοσμίως. Σε αυτό το πλαίσιο, και με αφορμή μια σειρά κινήσεων από τις αφίσες στο μετρό στην Αθήνα και τη διοργάνωση ημερίδων σε σχέση με τα δικαιώματα του αγέννητου παιδιού στη Θεσσαλονίκη, μέχρι τις δηλώσεις της εκκλησίας και των διάφορων σωματείων και συλλόγων, μελών της κυβέρνησης αλλά και δημοσιογράφων, παρακολουθήσαμε να ξεδιπλώνεται μια συντηρητική αφήγηση στον δημόσιο λόγο που να στοχοποιεί τις εκτρώσεις, ξανά, ως δολοφονίες και την επιλογή αυτής της πρακτικής των γυναικών, ως αδιαφορία απέναντι στην εθνική και προσωπική τους υγεία.