Μέχρι το επόμενο πρωί είχε μαθευτεί ο "ηρωισμός" του Γ. σε όλα τα παιδιά του χωριού. Αυθόρμητα συγκρότησαν μια επιτροπή και πήγαν στο σπίτι του δειλά δειλά για να παρακαλέσουν τη μητέρα του να τον αφήσει να κατέβει στην Αγία Μαρίνα για λίγο παιχνίδι. Πράγμα που έγινε. Βέβαια, λίγο πριν σπάσει ο αποκλεισμός της απομόνωσης, η μητέρα ρώτησε τον Δ. να της πει λίγο πολύ τι έγινε. Ο Δ. με λευκαδίτικους ιδιωματισμούς και εκφράσεις περιέγραψε τους Ιταλούς σχεδόν σαν φασίστες μελανοχίτωνες και τον φίλο του κάτι μεταξύ Μαρίνου Αντύπα και Ζορό, ίσως και μελλοντικού προέδρου του χωριού. Σπουδαίο παιδί και τα λοιπά. Μόλις ο Γ. βγήκε και κατηφόρισε ανάμεσα στους άλλους αμετανόητος, παρά την κουταβίσια φάτσα που είχε πάρει μπροστά στη μάνα του, ρώτησε περήφανος για το ύψος της ζημιάς στο αμάξι και έκανε όλο το χαρτζιλίκι του γκοφρέτες και τσίχλες που έδωσε στην αδερφή του γυρνώντας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)