Έβγαζα τα γυαλιά μου και ο κόσμος γινόταν στρογγυλός και απαλός. Τα κτίρια κάστρα μυστηριώδη, τα αυτοκίνητα δέντρα και σύννεφα. Κι έτρεχα τις ομοιόμορφες διαδρομές μου ανύποπτη και ανήξερη, αόρατη σε μια αόρατη πόλη.
Από τότε που άρχισα να μαθαίνω δεν ξανάβγαλα τα γυαλιά μου. Τα φορούσα κι έψαχνα τους δρόμους για σημάδια. Έμαθα ότι αν ξέρεις τι να πεις και τι να κάνεις, βλέπεις πολλές πόλεις μέσα απ’ τους τοίχους της μίας, βλέπεις την ουσία των πραγμάτων πίσω απ’ το σχήμα τους, βλέπεις την πόλη να ζει το παρόν, το παρελθόν της και το μέλλον της.
Κι έτσι ανακαλύψαμε σοκάκια στο κέντρο πριν τη φωτιά και δρόμους στα δυτικά σκονισμένους απ’ τα εργοστάσια, τραμ να περνάνε κάτω απ’ την Καμάρα και πρόσφυγες να έρχονται και να φεύγουν, είδαμε κόσμο πολύ στους δρόμους και τους κακούς να πυροβολάνε, φοιτητικές απεργίες, καπνεργάτες και μαθητικές πορείες. Ακούσαμε την πόλη να μας μιλάει στα ρώσικα, στα τούρκικα, στ’ αλβανικά και στα σεφαρδίτικα γι’ αυτούς που κουράστηκαν, αυτούς που έφυγαν τρομαγμένοι, γι’ αυτούς που έμειναν κι αυτούς που χάθηκαν για πάντα.
Στερεώνω καλά τα γυαλιά μου.
Εγώ θα μείνω.
Λέω να προτιμήσω
τις ΑΣΚΗΣΕΙΣ
ΑΝΤΙ
της ΦΥΓΗΣ