Η φίλη και συντρόφισσά μας Andrea μαθαίνει το 1985 ότι έχει καρκίνο. Μετά από εγχείριση, ακτίνες και χημειοθεραπεία, χάνει πια κάθε ελπίδα ότι μπορεί να θεραπευτεί. Τον Οκτώβριο του 1990, της προτείνουν μια πειραματική θεραπεία· πραγματοποιεί λοιπόν μια απόφαση που έχει πάρει πριν από καιρό, δηλαδή να διακόψει τελείως με το νοσοκομειακό και ιατρικό περιβάλλον ώστε να έχει η ίδια την πρωτοβουλία του τέλους της ζωής της. Γράφει δύο γράμματα, το ένα στις νοσοκόμες και το άλλο στη φίλη της Bella. Επανασυνδέεται με τους φίλους της, αναζητώντας σ| αυτούς μια συμπόρευση στον αγώνα της - όχι στην αρρώστια της. Θα αποτελέσει την «εξαιρετική περίπτωση μιας συνηθισμένης ιστορίας». (. . .) (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)
Όταν ο συγγραφέας γνωρίζει ότι σύντομα θα πεθάνει, η απόφασή του να γράψει αφήνει εξ ορισμού ένα ίχνος τραγικότητας στο κείμενο. Όταν σκόπιμα επισπεύδει το θάνατό του και όταν μάλιστα αυτό είναι το θέμα του κειμένου, τότε συχνά έχουμε τη λογοτεχνία των μαρτύρων, των ηρώων και των αυτοχείρων. Όταν η απόφαση αυτής της επίσπευσης είναι κάθε άλλο παρά αυτοκαταστροφική, όταν είναι μια κατάφαση της ζωής από την αρχή ως το τέλος, τότε μιλάμε για ένα είδος κειμένου ακραία θεωρητικού: Το κείμενο της n| Drea αντιστρέφει την έννοια της ματαιοδοξίας. Είναι μια συγκέντρωση πολιτικής και ηθικής σκέψης που εμψυχώνεται από την ασθένεια και το θάνατο για να ζωογονήσει το χρέος για προσωπική αντίσταση. [...]
Το 1985, η n| Drea έμαθε ότι είχε καρκίνο. Αφού υπέστη εγχειρίσεις, χημειοθεραπεία και ακτίνες για κάποιον καιρό, έχασε κάθε ελπίδα ότι θα θεραπευόταν. Όταν το 1990 της πρότειναν να γίνει πειραματόζωο για ένα νέο φάρμακο, αρνήθηκε και -πραγματοποιώντας ένα σχέδιο που επεξεργαζόταν από καιρό- ~αποφάσισε να αποχωρήσει εντελώς από τον ιατρικό κόσμο... και να πεθάνει με τους δικούς της όρους ανάμεσα σε αυτούς που αγαπούσε, αρνούμενη μια κοινωνία που κλέβει τις ζωές αλλά και τους θανάτους μας~. [...]
(Λία Γυιόκα, από το προλογικό κείμενο του βιβλίου)