1)Εισαγωγή
2) Περί διαχωρισμών και ηγεμονίας
3) Σχετικά με τα γεγονότα του πολυτεχνείου
4)Περί καταλήψεων
5)Σχετικά με την επανοικειοποίηση των Εξαρχείων
6)Περί ιδεολογικής- πολιτικής ταυτότητας και "καθαρότητας"
7) Καπιταλιστική κρίση και ιμπεριαλισμός
8) Περί ενδιάμεσων αιτημάτων και ρεφορμισμού
10)Περί "φιλοκυβερνητικών"
11) Επίλογος, περί πολιτικού διαλόγου και αντιπαράθεσης
Υστερόγραφο
Αλλά όχι. Τα συντρίμμια που αφήνει πίσω της η εποχή που διανύουμε, δε στάθηκαν αρκετά για να ταρακουνήσουν τις "βεβαιότητες" και τις ιδεοληψίες που κατακλύζουν το κίνημα σήμερα, εξακολουθώντας κάποιοι να υπεραμύνονται της (θεωρητικής και πρακτικής) ανεπάρκειας τους με πρόσχημα της "μάχη γραμμών" απέναντι στη "νεοκομμουνιστική μόλυνση" που τους απειλεί. Είναι πολλάκις αποδεδειγμένο πως το καλύτερο άλλοθι για την αδράνεια είναι η μετατόπισητων ευθυνών στους "Άλλους". Φταίει πάντα "η κοινωνία που δεν αντιδρά", "οι μικροαστοί που κοιτάνε τη σουλειά τους", "το κίνημα που είναι διασπασμένο", οι "νεοκομμουνιστέςπου μας εκφυλίζουν". Και η αυτοκριτική; Που βρίσκεται καταχωνιασμένη από τους παντογνώστες κατήγορους των πάντων εκτός από τους εαυτούς τους; Μα φυσικά η αυτοκριτική εμπεριέχει τη διαδικασία επίγνωσης και παραδοχής των λαθών που κανείς δεν επιλέγει να επωμιστεί ως ευθύνη, ξεσκονίζοντάς την από άνω του και πετώντας τη στους διπλανούς του.