"...σ' αυτόν τον πόλεμο, η ηθική, η εθνική αλληλεγγύη, ο πατριωτισμός και τα ιδανικά της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας είχαν όλα τους ξεγλιστρήσει από τα χέρια των ανθρώπων σαν ένα φαγωμένο κουρέλι. Είπαμε ότι δεν υπάρχει κανένα έγκλημα που ο άνθρωπος δεν θα διέπραττε προκειμένου να σώσει τον εαυτό του. Και, έχοντας σώσει τον εαυτό του, θα διαπράττει εγκλήματα για ολοένα και πιο ασήμαντους λόγους· θα τα διαπράξει πρώτα από καθήκον, μετά από συνήθεια και τελικά για ευχαρίστηση. Τους είπαμε με περίσσιο ενθουσιασμό τα πάντα για τη δύσκολη, υπομονετική ύπαρξή μας στο στρατόπεδο συγκέντρωσης, που μας είχε διδάξει ότι όλος ο κόσμος είναι πραγματικά σαν ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης· οι αδύναμοι δουλεύουν για τους δυνατούς και αν δεν έχουν δύναμη ή διάθεση να δουλέψουν - τότε ας κλέψουν, ή ας πεθάνουν".
Ο Μπορόφσκι σ' αυτά τα κείμενα περιγράφει σκηνές από τη ζωή του στο Άουσβιτς και μιλά για τις σχέσεις των κρατουμένων, την εξαθλίωση, τη βία, τον θάνατο, το νοσοκομείο του στρατοπέδου, ένα γήπεδο ποδοσφαίρου, το γυναικείο τμήμα, τους θαλάμους αερίων, τα κρεματόρια, τους Γερμανούς φρουρούς. Το ύφος του είναι μοναδικό, καυστικό, ειρωνικό, γεμάτο ψυχρότητα που ο συγγραφέας κέρδισε από τον πλανήτη Άουσβιτς. Δίπλα στα κλασικά βιβλία του Λέβι, του Αμερύ και του Κέρτες, η μαρτυρία του Μπορόφσκι βάζει άλλο ένα κομμάτι του παζλ για την κατανόησή μας γύρω από το σύμπαν των στρατοπέδων συγκέντρωσης. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)