... και μάταια σε κρύβει ο ορίζοντας

11 προς 12 Σεπτέμβρη 2017
Γύρισε το κλειδί και άνοιξε την πόρτα.
Κάθε φορά που άνοιγε την πόρτα αυτού του σπιτιού, για μια στιγμή ένιωθε να της επιτίθεται ο αέρας που έβγαινε απότομα από τα έγκατα του διαμερίσματος, μόνο για να συμβιβαστεί την επόμενη στιγμή με το γεγονός πως αυτός ο αέρας ίσως την αγκάλιαζε. Δρασκέλισε γρήγορα την πόρτα και την έκλεισε πίσω της.
Όλα βρίσκονταν στη θέση τους. Φόρεσε στο κεφάλι της το σκούφο που κουβαλούσε στην τσάντα της. Τα γάντια τα είχε ήδη φορέσει στο ασανσέρ ανεβαίνοντας.
Όπως κάθε φορά, κατευθύνθηκε πρώτα στη βιβλιοθήκη που βρισκόταν στο βάθος αριστερά στο σαλόνι. Ο D. είχε γεμίσει αυτή τη βιβλιοθήκη με βιβλία του κιλού, που είχε προμηθευτεί ένα μακρινό χειμωνιάτικο πρωινό του 2010 από έναν υπαίθριο πάγκο στο Μοναστηράκι (έκανε παγωνιά, γιατί να παραξενευτεί κανείς που φορούσε γάντια). (Απόσπασμα από το πρώτο κεφάλαιο)

Αυτό το βιβλίο διηγείται μια φανταστική ιστορία γραμμένη σε πραγματικό χρόνο. Κάποιος αναγνώστης θα το αντιμετωπίσει σαν σύγχρονη ιστορία δράσης, κάποιος άλλος σαν αναρχικό νουάρ. Στην πραγματικότητα είναι απλά μια ιστορία αγάπης και παλεύει να απαντήσει σε συγκεκριμένα ερωτήματα: Πως συνδυάζεται η απόλαυση με την ανιδιοτέλεια; Ένα κι ένα κάνει ένα ή τρία; Ποιος πράττει για ποιον και πότε;
Για ποια πραγματικότητα, για ποιο όνειρο θα δίναμε το είναι μας;
Θα καταφέρει άραγε κανείς να θεμελιώσει ένα μετρικό σύστημα ικανό να αποτυπώσει το μέγεθος αυτών που νιώθω για σένα;
Κι αλήθεια, μπορείς να πετύχεις έναν κινούμενο στόχο από απόσταση 437 μέτρων;