Πρόλογος
Εισαγωγή
Α. Ορίζοντας την καπιταλιστική συνθήκη-σχέση
Γιατί μιλάμε για αγώνες;
Για τη δυναμική των σχέσεων εκμετάλλευση-κυριαρχία
Β. Ορίζοντας τον κοινωνικό ανταγωνισμό
Για ποιους αγώνες μιλάμε;
Αποδομώντας τεχνητές κατασκευές: ο διαχωρισμός μεταξύ πολιτικού και κοινωνικού αγώνα
Ορίζοντας το άτυπο, το ~απολίτικο~ και το ~αδιέξοδο~
Σύνοψη σημειώσεων για το ζήτημα της τάξης
Καιρός να λάβει εκδίκηση το εμείς
Για τις μοριακές συμπεριφορές και για ένα πλαίσιο ενοποίησης
Η καπιταλιστική σχέση είναι κοινωνικός ανταγωνισμός
Γ. Πώς μιλάμε για τους αγώνες
Για το ζήτημα της μεθόδου
Αναφορά σε μερικούς διαδεδομένους τύπους μελέτης και ανάγνωσης των αγώνων
Αναζητώντας τα ίχνη του ανταγωνισμού
Για την έννοια της αντιφατικότητας του ανταγωνισμού και για το ξεπέρασμά της
Αποκλείοντας και ενσωματώνοντας: το ζήτημα της επιλογής
Η έρευνα όπλο για τη διερεύνηση και την όξυνση του ανταγωνισμού
Δ. Επαναδιαπραγματεύοντας τη θεωρία
Για το ζήτημα της πανταχού παρουσίας
Ο πολυεθνικός εργάτης πάει στον παράδεισο
Για την κεντρικότητα της εργασίας
Ε. Προς εξόρυξη (προσωρινών) συμπερασμάτων
Το ζήτημα της πράξης από υποκειμενική άποψη
Πολιτική μορφή και ανταγωνιστική υποκειμενικότητα
Ο ανταγωνισμός σήμερα. Συνοπτικός ορισμός βασικών συντεταγμένων
Αυτή ακριβώς η σχέση συνδιαμόρφωσης τόσο της ανταγωνιστικής υπο κειμενικότητας όσο και της πολιτικής μορφής, αυτή η συνεχής και αμφί δρομη ροή εμπειριών. βρίσκεται στην καρδιά της καθημερινότητας των σχέσεων μεταξύ των δύο μερών. Βρίσκεται στην προσπάθεια δημιουρ γίας ισότιμων, ανιδιοτελών, αυτόνομων σχέσεων μεταξύ των πολιτικών υποκειμένων και των εκμεταλλευόμενων-καταπιεζόμενων.
Πως διάολο όμως γίνεται αυτό στην πράξη: Πως φτιάχνουμε δεσμούς με τους εκμεταλλευόμενους; Πως φτιάχνουμε σχέσεις, όταν πολλές φορές νιώθουμε να πνιγόμαστε από την έλλειψη κατανόησης ακόμα και αυτών που βρίσκονται δίπλα μας, καθημερινά, στο σπίτι, στη δουλειά στην συλλογικότητα, στην παρέα.... Ποια κανάλια θα κατευθύνουν το γνήσιο μίσος μας προς τα αφεντικά κι όσους μας διατάζουν και όχι προς αυ
τους που αντιλαμβανόμαστε σαν συμβιβασμένους επειδή δεν πράττουν (ακόμα) όπως εμείς.... Ποια ευφυΐα θα μας κάνει ικανούς να επινοήσου με εκείνες τις στρατηγικές της πολιτικής πρακτικής, που θα οικοδομούν αργά και σταθερά τις καινούργιες σχέσεις της αμφισβήτησης.... Μέσα από ποιο φίλτρο υπομονής πρέπει να διυλίσουμε ιδέες και όνειρα, μέσα από ποια έμπρακτη, διαρκή συνεχή, ασταμάτητη πολιτική δουλειά θα δοκιμάσουμε την συλλογική δημιουργικότητα και την συλλογική μας αυ τοπειθαρχία, διατηρώντας ακέραιη την αυτονομία μας; Ποια φαντασία θα μας εμποδίσει να αγοράζουμε τις μετοχές του διαφορετικού από τα χρηματιστήρια κάθε εκδοχής επαναστατικού lifestyle, όταν αυτή η συμπε ριφορά αποκτά το νόημα του διαχωρισμού και όχι το νόημα της άρνησης, Και τέλος: ποια διαύγεια θα δώσει το πραγματικό νόημα στην κίνηση μας προς αυτούς με τους οποίους μοιραζόμαστε κοινές ανάγκες και συμ-
φέροντα. το νόημα της απεριόριστης χαράς δηλαδή; Οι απαντήσεις σ' αυτά τα ερωτήματα βρίσκονται -κυριολεκτικά- ανάμε σα στις γραμμές της παλάμης που ορίζουν την ζωή και το θάνατο. Την ζωή και το θάνατο του επαναστατικού κινήματος σαν ζωντανή παράδοση θεωρίας και δράσης και όχι σαν σουβενίρ στα μουσεία του συστήματος,
Από την ενότητα Πολιτική μορφή και ανταγωνιστική υποκειμενικότητα
Αυτό εδώ είναι ένα βιβλιαράκι για τους αγώνες και το κίνημα. Δεν είναι όμως το (κόκκινο) βιβλιαράκι των αγώνων και του κινήματος. Είναι η θεωρη τική επεξεργασία, η κατάθεση κάποιων σκέψεων. βγαλμένων από την συμ- μετοχή στους αγώνες και στο κίνημα. Βγαλμένων από την ακράδαντη πε ποίθηση της σημασίας αυτών των αγώνων, για την υπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης. Σαν προϊόν μιάμισης δεκαετίας ενασχόλησης με το κίνη μα... Σαν συμμετοχή στις οργανωτικές διαδικασίες αυτού του κινήματος...
Από τον πρόλογο