Κόμμα ή εγκληματική οργάνωση;
Η προστασία του Συντάγματος
Ένα ξεχασμένο άρθρο του Ποινικού Κώδικα
Το μοντέλο «Περίανδρου» ή η πρώτη «σκευωρία»
Μια ναζιστική οργάνωση στη Βουλή
Το δίλημμα του Αρχηγού
Μετά τις συλλήψεις
Η υπερασπιστική γραμμή
«Δεν είμαστε ναζί»
Το κρυφό καταστατικό
Μια οργάνωση χωρίς μέλη
Οι «αντιναζιστές» συνήγοροι
Μια Νυρεμβέργη αλά ελληνικά;
Βιβλιογραφία
Τις πρωινές ώρες της 28ης Σεπτεμβρίου 2013, με μια συντονισμένη επιχείρηση της ΕΛΑΣ, συνελήφθησαν ο Αρχηγός και άλλα ηγετικά στελέχη της Χρυσής Αυγής, με κύρια κατηγορία τη διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης. Είχε ήδη συλληφθεί τις προηγούμενες μέρες ο φερόμενος ως αυτουργός της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι, καθώς και αρκετοί που κατηγορούνταν ως συνεργοί του. Από εκείνη τη στιγμή άρχισε να ξετυλίγεται το κουβάρι των αποκαλύψεων για τη Χρυσή Αυγή, με αποτέλεσμα να οδη γηθούν ενώπιον των ανακριτών δεκάδες στελέχη της οργάνωσης. Αρκετά από αυτά κρίθηκαν προφυλακιστέα, ενώ σε κάποια άλλα επιβλήθηκαν περιοριστικοί όροι. Η ανάκριση, η οποία ανατέθηκε σε δύο εφέτες, την Ιωάννα Κλάπα και τη Μαρία Δημητροπούλου, διήρκεσε εννέα μήνες. Το τεράστιο υλικό που συγκεντρώθηκε παραδόθηκε στον αρμόδιο εισαγγελέα Ισίδωρο Ντογιάκο για να υποβάλει την πρότασή του στο Συμβούλιο Εφετών, και εκείνο να συντάξει το τελικό πόρισμα και το κατηγορητήριο εναντίον όσων κριθεί ότι πρέπει να παραπεμφθούν στο ακροατήριο. Σε όλο αυτό το διάστημα η ναζιστική οργάνωση επιδόθηκε σε μια άνευ προηγουμένου επίθεση κατά της δικαιοσύνης, στοχοποιώντας την εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ευτέρπη Κουτζαμάνη, αλλά κυρίως τις δύο εφέτες-ανακρίτριες και τους εισαγγελείς που πήραν μέρος στην κύρια ανάκριση. Από τα ηγετικά στελέχη της Χρυσής Αυγής κατατέθηκαν πολλές αιτήσεις εξαίρεσης των δικαστικών λειτουργών, οι οποίες περιείχαν σκληρές εκφράσεις, και υποβλήθηκαν μηνύσεις που ζητούσαν ακόμα και την ποινική τους δίωξη.
Έπειτα από πολλά χρόνια αιματηρής δράσης στο πεζοδρόμιο, η ηγεσία και στελέχη της Χρυσής Αυγής βρίσκονται αντιμέτωποι με την κατηγορία της διεύθυνσης και της συμμετοχής σε εγκληματική οργάνωση. Δεν χρειάστηκε ούτε ειδική νομοθεσία ούτε πολιτική παρέμβαση. Αρκούσε η απόφαση της πολιτείας να επιτρέψει την εφαρμογή του Ποινικού Κώδικα και τη συσχέτιση των δεκάδων δικογραφιών που αναφέρονταν στη δράση των Ταγμάτων Εφόδου. Οι εκπρόσωποι της ναζιστικής οργάνωσης μιλούν για «σκευωρία», για «πολιτική δίωξη» και αρνούνται κάθε σχέση με τον εθνικοσοσιαλισμό, ενώ διαψεύδουν και τη σχέση της με όσα μέλη της συλλαμβάνονται να διαπράττουν κακουργήματα και πλημμελήματα. Έτοιμοι να της συμπαρασταθούν είναι οι συνήθεις καιροσκόποι, εκείνοι που θεωρούν ότι μπορεί να βγάλουν πολιτικό κέρδος αν κλείσουν τα μάτια στον ρατσισμό, τη βία και το έγκλημα. Μόνο που τα στοιχεία εις βάρος της οργάνωσης είναι συντριπτικά. Και κανείς δεν μπορεί πλέον να ισχυριστεί ότι «δεν γνώριζε».
Το μικρό αυτό βιβλιαράκι εξετάζει τους λόγους για τους οποίους καθυστέρησε τόσο πολύ η δικαιοσύνη να αντιμετωπίσει τη Χρυσή Αυγή, τη δράση της οργάνωσης μετά τις εκλογές του 2012 στη Βουλή και το πεζοδρόμιο, καθώς και την υπερασπιστική της γραμμή μετά την άσκηση των διώξεων.