Έχουν περάσει πάνω από 4 χρόνια από το πρωινό της 16ης Γενάρη του 2006, όταν ο Γιάννης Δημητράκης συνελήφθη βαριά τραυματισμένος από τις σφαίρες των μπάτσων στο οδόστρωμα του Πανεπιστημίου, μετά από μία ληστεία στην Εθνική Τράπεζα της οδού Σόλωνος.
Από την πρώτη στιγμή ξέσπασε μία καταιγίδα διασποράς κατασκευασμένων πληοροφοριών, που τροφοδοτήθηκε απ' τα γραφεία της Ασφάλειας και διεκπεραιώθηκε πρόθυμα απ' τους παπαγάλους των ΜΜΕ.
Μέσα σε αυτές τις ακραίες συνθήκες, ο σύντροφος υπερασπίστηκε απ' την πρώτη στιγμή την επιλογή του να απαλλοτριώσει μία τράπεζα, χωρίς δηλώσεις μετανοίας και με σαφήνεια ως προς τα κίνητρα και τις προθέσεις του. Νοηματοδότησε την πράξη του ως στιγμή της κριτικής και της δράσης του ενάντια στο σύστημα της μισθωτής σκλαβιάς και της εκμετάλλευσης, ενάντια στον αντικοινωνικό ρόλο των τραπεζών και ως μέρος του πολύμορφου κοινωνικού αγώνα, ως άλλο ένα κομμάτι στο παζλ των προσωπικών και κινηματικών επιλογών. Επιπλέον, μέσα στην άθλια πραγματικότητα της φυλακής επέλεξε από την αρχή να σταθεί με αξιοπρέπεια και δυναμισμό. Συμμετείχε σε όλους τους αγώνες των κρατουμένων, προχώρησε σε απεργίες πείνας και αποχές συσσιτίου τόσο σε ένδειξη αλληλεγγύης προς άλλους κρατουμένους, όσο και για να διεκδικήσει τους όρους της επιβίωσης και ύπαρξής του σε αυτή τη δύσκολη θέση του εγκλείστου.
Ενόωει του εφετείουστις 28 Απρίλη 2010, κυκλοφορεί αυτή η μπροσούρα με κείμενα του ίδιου του Γιάννη Δημητράκη, που θεωρούμε ότι αντικατοπτρίζουν τη σφαιρική πολιτική του σκέψη και τις απόψεις του πάνω στις πράξεις για τις οποίες κατηγορείται, ενώ αποτελούν και μία κραυγή ελευθερίας μέσα από τον πιο απάνθρωπο, ίσως, θεσμό της εξουσίας: τις φυλακές.