«Εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί...»
Τι σου γεννάει στο μυαλό ο παραπάνω στίχος; Μιζέρια, μοναξιά κι απελπισία; Εύλογο· αφού είναι σύνηθες το νόημα και το μήνυμα του καλλιτέχνη να παραφράζεται όταν περνάει ο καιρός και πλέον η δουλειά του ακούγεται μέχρι και στα μπουζουξίδικα της επαρχίας. Είναι δύσκολο να φανταστείς ότι αυτός ο στίχος πέραν από την προσφυγιά, την εξαθλίωση, την πείνα και την ανέχεια, μιλάει και για κάτι παραπάνω.
Μιλάει για ένα «τσούρμο» εργάτες και εργάτριες που 50 και πλέον χρόνια πριν όπλισαν ένα πρωινό του Νοέμβρη τα χέρια τους με ξύλα και πέτρες, απέναντι στην επίθεση της δεξιάς αντίδρασης και του κεφαλαίου. Με αποκλειστικό στόχο να
κρατήσουν όρθιο τον κόσμο τους απέναντι στην εξουσία και τους λακέδες της.
Για να υπερασπιστούν... μια χούφτα τούβλα.