Πρόλογος
Εισαγωγή
ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ
Η ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΘΕΜΕΛΙΩΣΗ
1. Η «πολιτική της αγοραφοβίας»
2. Για μια διαλεκτική κοινωνική οντολογία χωρίς όνομα
3. Rosa Luxemburg: οικονομικός ντετερμινισμός ή πολιτικός ακτιβισμός;
4. Antonio Gramsci: από τον Μπουχάριν στον Λένιν
5. Για ποιον «μαρξισμό» πρόκειται;
6. Μέθοδος και πολιτική
ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ
ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΑΝΑΛΟΓΙΕΣ
7. Η Σοφιστική ως «κριτική των ιδεολογιών» 8. Η «ελευθεροποιός» διδασκαλία του Επίκτητου
9. Ευήμερος: ένας Κώος (;) απομυθοποιεί τη «θείαν δύναμιν»
ΤΡΙΤΟ ΜΕΡΟΣ
ΑΝΑΛΥΤΙΚΕΣ ΠΡΟΣΠΕΛΑΣΕΙΣ
10. Γαλλική Επανάσταση: τα όρια της «πολιτικής λογικής» και της «κοινωνικής λογικής»
11. Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος. Οι «διανοούμενοι» ως «κομμουνιστές».
12. Για την κατανόηση του «λαϊκισμού»
13. Πέραν του «κομμουνισμού» ή των «κομμουνιστικών κομμάτων»;
14. Νεωτερική Αριστερά
15. Από την «πολιτική λογική» στην «κοινωνική λογική»
16. Για το γαλλικό Μάη
17. Οικολογία και Αριστερά: οι όροι ενός στοιχήματος
18. Για ποια «Οικολογία»;
19. Η παιδευτική δυνατότητα του οικολογικού λόγου
20. Καθημερινότητα και «προκαταλήψεις»
21. «Κοινωνικός αποκλεισμός» και «ανθρώπινα δικαιώματα»
22. Περί «διανοουμένων»
23. Κόμμα: από το «μέρος» στο «όλο»
ΤΕΤΑΡΤΟ ΜΕΡΟΣ
ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΙ ΜΑΣ Η ΘΥΡΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
24. Πανεπιστήμιο και τοπική κοινωνία
25. «Διασπορά»: μεθοδολογικά
και ερμηνευτικά προβλήματα
26. Για την Ευρώπη
27. Τοπογραφία ιδεών:
η περίπτωση του Βερολίνου 1973, 1998
28. Η πράξη της μετάφρασης ως διακύβευμα
της «επικοινωνιακής επάρκειας»
29. Η μονοδιάστατη σκέψη στη «μεταδιπολική εποχή»
30. Το περιβόλι μας
Βιβλιογραφική επισημείωση
Ευρετήριο ονομάτων
Ως «Φιλοσοφείον» νοείται η θεσμικά οργα- νωμένη φιλοσοφική σπουδή, προπτυχιακή και μεταπτυχιακή, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υπο- κρύπτεται η θεσμοκρατική αντίληψη που εκμη- δενίζει τα συγκεκριμένα υποκείμενα της κοινής θεωρητικής αναζήτησης. Η επίτευξη της αυτοδυ- ναμίας όσων μετέχουν στο (εκ)παιδευτικό γί γνεσθαι ως «διδασκόμενοι» θα μπορούσε να εκληφθεί ως εκδοχή χειραφέτησης. Το ζητούμε- νο είναι πώς με τους δασκάλους θα επιτύχουμε μια στάση χωρίς δασκάλους. Ή, από την άποψη του «τέλους», πώς θα κινηθούμε εντελώς χωρίς αυτούς. Μόνο που η παιδαγωγική της έρευνας εκδιπλώνεται, στο βαθμό που φέρουν αποτέλε σμα αυτές οι προκείμενες, ως στρατηγική της απελευθέρωσης από «πρότυπα» και μοτίβα ιδε ολογικού πειθαναγκασμού, δηλαδή από χειρα- γωγίες που αποστρέφονται τόσο οι «δάσκαλοι» όσο και οι «μαθητές» της «καχυποψίας». Σε κά θε περίπτωση η διαρκής εναλλαγή ρόλων, όταν διδασκόμενοι καταλαμβάνουν επάξια τη θέση των διδασκόντων και τους ξεπερνούν, περιορί ζει δραστικά (χωρίς ποτέ να εξαφανίζει) την εξουσιαστική πλευρά των θεσμών μαθητείας και πολλαπλασιάζει τα απρόοπτα που διαφεύγουν από την κανονι(στι)κότητα των λειτουργιών τους. Εννοείται ότι οι πτυχώσεις της μαθητείας καλύπτουν το σύνολο της πραγματικότητας και συναφώς η «χειραφέτηση» δεν εξαντλείται στους εκπαιδευτικούς της μηχανισμούς.