Στο βιβλίο αυτό, ο Ραούλ Βανεγκέμ, μία από τις σημαντικότερες μορφές του Καταστασιακού Κινήματος, υιοθετώντας κατά κάποιον τρόπο έναν ιλαρό τόνο, θεωρώντας ίσως ότι σ’ αυτόν τον αντεστραμμένο κόσμο το ιλαρό είναι μία στιγμή του τραγικού, επαναπροσεγγίζει παλιές (αλλά όχι ανεπίκαιρες, το αντίθετο μάλιστα) αλήθειες - αλήθειες που είχαν διατυπωθεί πριν από δεκαετίες μέσα σ’ ένα κλίμα γενικής κατακραυγής και περιφρόνησης. Ο Βανεγκέμ παριστάνοντας ότι δεν μιλάει αυτός αλλά ο Στάλιν, ξαναβρίσκει τον πιο καλό του εαυτό. Οι προθέσεις του είναι εξαρχής αποκρυσταλλωμένες: Θέλω να διασκεδάσω. Αποφεύγοντας μια κοινότυπη κριτική, επιδίδεται σ’ ένα όργιο κριτικής των σημαντικότερων χαρακτηριστικών του γεωπολιτικού τοπίου και της νοοτροπίας του, σ’ ένα πανηγύρι κριτικής, στο οποίο κανείς δεν θέλουμε να μείνει εγκρατής.