Ενάντια στα Μεταλλεία Χρυσού

Εισαγωγή του βιβλίου

Δεν θα περάσουν!
«Στάθηκα μπροστά από μια διμοιρία των ΜΑΤ. Άοπλος και εκτεθειμένος τους κοιτούσα κατευθείαν στα μάτια. Εκείνη τη στιγμή αναρωτιόμουν πώς μπορούν να παίζουν αυτό το ρόλο. Έλεγαμέσα μου, είναι δυνατόν να με χτυπήσουν έτσι όπως κάθομαι απλά και τους κοιτάζω; Την ίδια στιγμή ένας από αυτούς σήκωσε τον εκτοξευτή φωτοβολίδων και με σημάδεψε στο πρόσωπο. Δεν το πίστευα ότι μπορούσε να το κάνει, μέχρι που άκουσα τη φωτοβολίδα να σφυρίζει ξυστά δίπλα στο αυτί μου. Συνειδητοποίησα ότι στα μάτια τους εγώ ήμουν ο εχθρός.»
μαρτυρία κατοίκου από τη «Μάχη των Σκουριών»,

Κυριακή 5 Αυγούστου 2012
«Κίτρινο διάβολο» αποκαλούσαν τον χρυσό οι ιθαγενείς της ηπείρου που ονομάστηκε Αμερική κι έτρεχαν να κρυφτούν στα δάση για να γλυτώσουν από τους κονκισταδόρες που ξεκοίλιαζαν άνδρες, γυναίκες και παιδιά για να βρουν το μυθικό Εldorado. Με μια πρωτοφανή επίδειξη διεστραμμένου χιούμορ, αντίστοιχου με αυτού που αποκαλεί τα ρατσιστικά πογκρόμ «Επιχείρηση Ξένιος Ζευς», Εldorado ονομάζεται μια από τις εταιρείες που θέλουν να εξαφανίσουν τα δάση, να ξεκοιλιάσουν τα βουνά, να μολύνουν τα νερά στη Βόρεια Ελλάδα, να κάνουν ό,τι μπορούν τέλος πάντων, για να αποκτήσουν τον κίτρινο διάβολο, αδιαφορώντας για τις ζωές των ανθρώπων, όπως μας δείχνει και το πρόσφατο (11 Αυγούστου 2012) ατύχημα με διαρροή κυανίου στις εγκαταστάσεις της Eldorado στο Ουσάκ της Τουρκίας.
Ο εκβιασμός της κρίσης μάς οδήγησε στο σημείο να δρομολογούνται για την ελληνική επικράτεια εγκλήματα που ως τώρα και με ένοχη σιωπή αποδεχόμασταν να συμβαίνουν μόνο στο λεγόμενο Τρίτο Κόσμο. Έχει όμως ο καιρός γυρίσματα…

Τα φερέφωνα του Κεφαλαίου μάς υπόσχονται ως αντίδοτο στην αρρώστια που μας οδήγησε εδώ (δηλαδή στην καπιταλιστική ανάπτυξη σε συνθήκες παγκοσμιοποιημένης κυριαρχίας) μεγαλύτερες δόσεις από το ίδιο δηλητήριο: «ανάπτυξη, ανάπτυξη, ανάπτυξη» είναι η ιαχή που συνοδεύει τις εξαγγελίες για τα χρυσορυχεία, τις ανεμογεννήτριες σε Λέσβο, Λήμνο κ.α., τα εργοστάσια καύσης απορριμμάτων και άλλα καταστροφικά για το περιβάλλον και την υγεία έργα, που έρχονται χέρι-χέρι με τις ιδιωτικοποιήσεις των κοινών αγαθών και την καταστροφή της εκπαίδευσης, της ασφάλισης, της περίθαλψης.

Το έργο έχει ήδη παιχτεί παντού όπου το ΔΝΤ και οι ντόπιοι συνεργάτες του επέβαλαν τη «δομική προσαρμογή», την προσαρμογή δηλαδή στις ορέξεις της πιο άγριας εκμετάλλευσης. Στις χώρες του Τρίτου κόσμου η «δομική προσαρμογή» συνοδευόταν πάντα από βίαιη καταστολή και πολέμους. Εδώ, συνοδεύεται επίσης από καταστολή, μόνο που, επειδή «είμαστε Ευρώπη», στη θέση των πολέμων έχουμε τη μισαλλοδοξία του θεσμικού και παρακρατικού ρατσισμού και φασισμού.

Τα ορυχεία χρυσού είναι τα πιο ακραία από όλα τα «αναπτυξιακά έργα» που έχουν εξαγγελθεί. Τόσο γιατί κανείς δεν επιχειρεί καν να αντικρούσει την καταστροφή που θα επιφέρουν στο περιβάλλον και στην υγεία των κατοίκων, όσο και γιατί (όπως όλοι πια ξέρουν) κέρδος θα έχουν μόνο οι πολυεθνικές –και βραχυπρόθεσμα μερικές εκατοντάδες «εργαζόμενοι» με ήθη δούλων–… Το μόνο επιχείρημα που έχει απομείνει στα αργυρώνητα φερέφωνα των εταιρειών είναι ότι «μπορεί μεν να μην υπάρχει κανένα όφελος από τη συγκεκριμένη «επένδυση», αλλά θα φτιάξει «καλό κλίμα» και μια «ευχάριστη ατμόσφαιρα» για να έρθουν στο μέλλον άλλοι επενδυτές, «καλοί» αυτή τη φορά»…
Όπως λέει κι ένας φίλος: «Αντί να ψάχνουμε για δις και τρις και τετράκις εκατομμύρια ευρώ, να κυνηγάμε έναν πλούτο που δεν σημαίνει τίποτε, ας αναρωτηθούμε για κάτι τόσο προφανές που δεν το συζητά κανείς: Πού είναι η κρίση; Δεν βγάζει πια η γη καρπούς;

Αφού τόσα τρόφιμα πετιούνται… Δεν δουλεύουν πια βιοτεχνίες και εργοστάσια; Μα παράγουμε περισσότερα απ’ όσα χρειαζόμαστε…Δεν υπάρχει καμιά κρίση παραγωγής. Δεν υπάρχει κρίση σπάνης. Το θέμα είναι πώς θα απαλλαγούμε από πολλά από αυτά που παράγουμε. Η παραγωγή λειτουργεί. Η κοινωνική της μορφή δεν λειτουργεί, δηλαδή το χρήμα».
Το πρώτο βήμα για να οικοδομήσουμε έναν άλλο τρόπο ζωής είναι η αλληλεγγύη και η αντίσταση στα σχέδια της δικτατορίας του χρήματος.
Δεν θα περάσουν!