«. . .Δεν είναι μόνο το κομμουνιστικό μας παρελθόν κοινό, αλλά και ο τρόπος με τον οποίον θέλαμε να αποδράσουμε από αυτό. Κοινή είναι και η κατεύθυνση που θέλαμε να πάρουμε μετά από αυτό. Είναι η λαχτάρα μας για την Ευρώπη και όλες τις αξίες της. Ή μάλλον, η λαχτάρα μας γι| αυτό που θεωρούσαμε ευρωπαϊκές αξίες. Πιστεύω ότι μπορείς να δεις τον κοινό αυτό παρονομαστή αν κοιτάξεις προσεκτικά την τιμή της μπανάνας, τα χαλασμένα δόντια μας και τις δημόσιες τουαλέτες ή ακόμα τις αυλές μας στα περίχωρα των μεγάλων πόλεων. Ειλικρινά, όλα αυτά μπορείς να τα δεις όταν κάνεις μια βόλτα σε κάποια συνοικία των Τιράνων, της Βουδαπέστης, της Πράγας ή της Βαρσοβίας. Κάπου εκεί θα υπάρχει ένα ξενοδοχείο, ένας κινηματογράφος, ένα μπαρ, ένα εστιατόριο, ένα καφενείο ή το πολύ-πολύ μια τρύπα σε έναν τοίχο, που θα έχει το όνομα της κοινής μας επιθυμίας: Ευρώπη. . .».