Οι Βάρβαροι των Κροίσου και Οδόθεου κυκλοφόρησε στην Ιταλία από τις εκδόσεις ΝΝ το Σεπτέμβρη του 2002. Μεταφράστηκε στα ελληνικά από το ιταλικό πρωτότυπο (όπως επίσης και τα αποσπάσματα από την Αυτοκρατορία των Μάικλ Χαρντ και Αντόνιο Νέγκρι που περιλαμβάνονταν στο κείμενο). Ο πρόλογος και το βιογραφικό του Α. Νέγκρι μεταφράστηκαν από την αγγλική έκδοση (εκδόσεις Elephant, Λονδίνο 2003). Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Τζεντάι σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων στην Αθήνα το φθινόπωρο του 2005.
Δεν έχει νόημα να προσπαθείς να διδάξεις να μιλάει σε κάποιν που δεν έχει γλώσσα. Δεν έχει νόημα να φοβάσαι τα ουρλιαχτά και τις ριψοκίνδυνες κινήσεις. Δεν έχει νόημα να προτείνεις διαμεσολαβήσεις σε κάποιον που θέλει το αδύνατο. Δεν έχει νόημα να ικετεύεις για ελευθερία αυτόν που επιβάλλει την σκλαβιά. Ας αφήσουμε στους δύο πράκτορες την παιδαγωγία μαζί με το αστυνομικό και αποστολικό πνεύμα τους. Οι βάρβαροι ας ορμήσουν, ας ακονίσουν τα μαχαίρια, ας αρπάξουν τα τσεκούρια και ας χτυπήσουν ανελέητα τους εχθρούς τους. Το μίσος ας αντικαταστήσει την ανοχή, η λύσσα να αντικαταστήσει την παραίτηση, η προσβολή ας αντικαταστήσει τον σεβασμό. Οι βάρβαροι ας εξαπολύσουν -αυτόνομα και με τους τρόπους που επιθυμούν- την έφοδο και μετά το πέρασμά τους ας μην φυτρώσει ποτέ πια κανένα κοινοβούλιο, πιστωτικό ίδρυμα, σούπερ μάρκετ, στρατόπεδο, εργοστάσιο. Ενώπιον του τσιμέντου που χαστουκίζει και της μόλυνσης που ρυπαίνει τον ουρανό μπορούμε να πούμε, μαζί με τον Dejacque, πως "αυτήν την φορά οι Βάρβαροι δεν θα φέρουν στο κόσμο τις στάχτες αλλά το φως".